Benim anlatmak istediğim üniversitenin ilk günü, ilk dersten çıktım oturuyorum tek başıma, yanıma bi kız oturdu "hişt pişt" yaptı bana "derse girdin mi?" diyerek başladık muhabbete,
laf lafı açtı konuştuk. Ardı ardına geçen günlerde hep birlikte takıldık, güldük eğlendik, sohbet muhabbet ettik, hep beraberdik. 2 hafta geçti daha birbirimizin isimlerini birbirimize sormadık, derslerimiz aynı olduğu için hep sınıfta karşılaşırdık.2 haftanın sonunda isimlerimizi listeye yazarken baktım adına.(oda benimkine orada bakmış sonrasında baya geyiğini yaptık)
Benim daha önce hayatım hiç düzgün gitmediği için "belki" dedim "belki döndü talihim, belki düzeliyor hayatım", hoşlanmaya başladım bu kızdan. Daha sonra gündüzleri beraberdik, birlikte olamadığımız zamanlarda sabahlara kadar mesajlaştık vb.
Sırf yarım saat daha birlikte olalım diye 22 durak metro ile durağına kadar gittim, bide dönüşü var toplam 44 durak. Tabi değiyordu yarım saat daha birlikte olmaya.
Ailesiyle mangal yaptık daha sonra, ben gittikçe gönül verdim haliyle. Sonra işte bir gün metroda gördüm telefonunda kayıtlıydı sevdiği, yıkılmıştım tabi
Ama Mecnun olmak beklemek değilmiydi, bekleyecektim, belki ayrılırlar ise benim bi şansım olur diye düşünmüştüm. Bu süreçte yine birlikteyiz arkadaş grubu oluşturduk takılıyoruz.
Aşırı özet geçtim ama detaylı anlatırsam sayfalara sığmaz, sonuç olarak ayrılmıştı sevdiğinden, zaten kendisi çoktan bitirmiş ilişkisini. Kendi kafasında bitirdiği için ayrıldığı gün hiç acı çekmeden başkasına gönül vermiş.Ben ise kalakalmıştım duygularım ölmüştü hiç mi sevmemişti beni, onca yaşanan buraya yazmadığım onca hayatımı renklendiren şey onun için anlamsız mıydı panpalar
hayatımın en güzel günlerini yaşamıştım oysaki