Günler geçiyordu artık her okul çıkışı annem beni okuma yazmaya çalıştırıyor, derslerimde yardımcı oluyordu. Gayet de iyi öğreniyordum önce okuma yazma sonra da diğer dersleri..

Biraz zorlamayla , ailemin müdürle görüşmesiyle (sanirim biraz da rüşvetle) sinifi geçebilmiştim.
Yaz gelip çatmıştı ve ben temelli eve kapanmiştim. Ne mahalleye çikiyor ne de başka bir yere gidiyordum tamamen ev hapsi gibi yaşıyordum. (Ne diyebilirim ki tam bir ev kuşuydum)
Babamın bu halimi gördükce kahrolduğunu zannediyorum ne de olsa diğer çocuklar gulup eglenip top oynuyor, tatilin tadini çikariyor ben ise o yaşta kös kös oturuyordum. Bu durum onun da canını sıkmış olacak ki bir gün beni işe zütürdü.

Babam tekstil ile uğraşıyordu alim satim işleri yani sizin anlayacağiniz küçük esnaf.
Daha önce de babamla dükkana gelmiştim ama bu sefer ki biraz farklıydı. Ayak işlerine yardım ediyor ufak tefek malları taşıyordum. Komşu esnaflarin dikkatini cekmiş olacağim ki benimle tanişmam istediler ama ben evde o kadar kös kös oturmanin verdiği etkiyle adımı bile söyleyemedim.

Babam girdi araya beni komşularla taniştirdi. Sanki millet cekingen tavirlarimi bilerek daha fazla üstüme geliyor ve daha fazla soru soruyorlardi ben ise kekeleyerek cevap veriyordum.
Okullarin acilmasina birkaç hafta kalmıştı ve ben hala dukkana gidip gelmeye devam ediyordum, artik komşulara biraz da olsa alışmış cevreyi benimsemeye başlamıştım. O zamanlar babamın arkadaşlari tarafindan ne kadar sevildigini ve saygi gördugunu anladim.