çıkışta birbirimizin telefon numaralarını aldık, birbirimizin kollarını tutarak arkadaş öpüşmesi
yaptık..
kızı da bilmem ne binasının önüne kadar zütürdüm bıraktım.. neydi şimdi yalan söylemiyim..
nihayet yine kendi kendime kalabilmiştim…öteki ben, bu duruma çok sevindi, zira ağzıma sıçmak
için hazır bekliyordu..
umursamamaya çalıştım..ama tanrıça yanımdan ayrılıp ben de gerçek dünyaya döndüğümde,
artık düşünmem gereken bazı şeylerin olduğu apaçıktı..
kafamda filler gibişe dursun..ben bir minibüs yolculuğunun ardından yurduma varmıştım…
.
.
maçtan 2-3 gün sonra mineyle buluştuk.. yurdun önünden almana gerek yok, çarşıda buluşalım
demişti..
başka bir kafeye gittik o akşam..o zütürdü bu sefer,
oturduk, karşılıklı? (tuhaf..)
önce normal konuşurken birden abuk subuk konulara gelmeye başladık.. bunun gözleri farklı
bakıyor.. beyler..sanırım yolun sonuna geldim..
bu akşam.. başından beri yaptığı farklı davranışlarının sebebi bu olsa gerek…ağzında bir bakla
var…oldukça büyük bir bakla…bana kendimi berbat hissettiren bir bakla…
oysa ki, ayrılacak biri varsa, bu ben olurum diye düşüyordum…hah.. züte bak.. havanı gibsinler…e
tabi, ilişkinin kontrolü bizde ya güya.. artisiz bide…havamız yerinde..al sana aq..züt gibi bıraksın
seni de gör…
bu türlüsünü hiç düşünmemiştim beyler.. doğruya doğru…”eğer ilk kurşun ondan gelirse ne tak
yerim lan” diye hiç kendime sormamıştım..
sorsam bile bir cevabı olmazdı muhtemelen…
bir an sonra muhabbet iyice içinden çıkılmaz bir hal alınca ben patladım,
“mine, hayırdır ya, ne yapmaya çalışıyorsun? bir acayiplik var sende bu akşam ama hayrolsun!”
deyip gibilme öncesi son tribi atmış oldum..bu, ilişkimizin son tribi olabilirdi..
biraz yüzüme baktı…sustu…suskun kadın; zor kadın, tehlikeli kadındı..