ağır bir vicdan azabı içten içe beni kemirip duruyordu.. dışardan kıpkırmızı, gayet leziz görünen bir
elmaydım ben..ama eminim ki biraz midesi olan biri, daha aldığı ilk ısırıkta kusar
kalırdı…kurtlanmış çekirdeğime kimse dayanamazdı...
minenin, bunca sevgisi üzerine, bir de sırf benim için, beni yeniden kazanabilmek için yaptığı o
fedakarlıklar, kendini aşan, ona ters davranışlar, umduğu gibi beni çekmek şöyle dursun, daha da
itmişti.. çünkü farkındaydım…biraz daha böyle gidersek, birimizden biri diğerini bir şekilde yatağa
atacak ve o andan itibaren de artık tarifi mümkün olmayan, tamamen ağırlaştırılmış hasarlar
meydana gelecekti ikimizdede..
ha, ciks ayıp mı? değil aslında aq…tamamen doğal bir olgu aslında…ama, o öyle bir kız
değil..ben öyle bir adam değilim…
ciks yapan kız kötü kızdır demiyorum.. yanlış olmasın..ama biz öyle insanlar değiliz be
beyler.. öyle yetişmemişiz…benim anneannem beni 15 yaşına kadar kuş gibi ağzıma besleyerek
büyütmüş.. anam babam ipekten iplik dokur gibi örmüş, dokumuş…onu da öyle şüphesiz…biz
öyle insanlar değiliz..
belki de yanlış olan biziz..
ama ne olursa olsun, bu karanlık duygularında tesiriyle, olmadığımız birilerine dönüşmek
üzereyiz…hele ben…
mine tribünde değil beyler..
mine tribünde değil..
çünkü artık o da biliyor böyle mutluluk oyunlarını tsigalkonun zerre gibinde ol(a)madığını..
aslında olsun ister tsigalko.. neden olmasın ki..orada otursa.. beni izlese.. yanıma koşa koşa,
tanımadığım iki kevaşe değil de o gelse…