ve o cici kız, muhtemelen hayatının aşkı olarak gördüğü adam için, bildiği bütün doğruları
unutmaya çalışmış, bütün yasaklarını çiğnemiş, bütün duvarlarını yıkmıştı..
ne için? neden?... benim yüzümden..
sanmıştı ki, “eğer ben dişiliğimi konuşturursam, bir şekilde bu adamı eskisi gibi kendime
bağlarım…hoşuna gidecektir yaptıklarım”
oysa benim için pek az şey eskisi gibi olabilirdi artık..kağıt kesiğini bilir misiniz beyler? kağıt
kesiği..
önce fark etmezsiniz bile..kağıt bu yahu? ama bir anca, sanki jilet yemiş gibi derinden, yoğun bir
sızlama eşliğinde duyulur acısı..o parmağınızı artık kullanamaz hale gelirsiniz bir
süreliğine..dersiniz ki, “bıçak yarası olsa bu kadar acıtmaz be..ne kağıtmış..”
ve işte benim de kağıt kegibleriyle dolu kalbim, artık kullanılamaz halde, kan kusuyordu
etrafına…yara bantları işe yaramadı..dikişler tutmadı..ne yaptıysam olmadı..
peki tüm bunları yapan kişiye, o lanetli kadına karşı içimde bir sevgi kaldı mı?
kalmadı..
ama o gün bile..hatta..abartmak istemiyorum beyler ama şimdi bile, ayşen..”dön”
dese…”tsigalko..yalnız seni istiyorum ben artık “ dese…
kolayca reddedebilir miyim?
bilmiyorum..
reddedebilir miyim?
bilmiyorum..
ya mine? o ince, kültürlü, cici kız mine..o düşünceli kız mine? o sevgi dolu, aşktan gözünü
karartmış, kendi olmaktan çıkmış mine?... ona ne olacaktı beyler?bütün bunları haketmeyen, o
masum papatyaya ne olacaktı? ne çıkacaktı çiçek falı?
http://fizy.com/tr#s/20js24