Buluşacağım günü iple çekiyordum 3 gün sonraya randevu vermiştim ona çünkü ekgiblerim vardı bir ara yediğim içtiğim ayrı gitmeyen evli gibi takıldığım arkadaşlarım karıya giderken ben kapıda beklediğim günler aklıma gelmiyor değildi kendimi mi üzecektim acaba onu görünce hayat bana ne gösterecekti o gün pusudaydım.

Buluşma günü gelip çatmıştı. Aradım hazır mısın 1 saate ordayım demiştim ki aslında kapının önündeydim zaten kendimi hazırlıyordum. Tamam demişti ancak bir şartı vardı hiçbir konuda ısrar etmeyecektik birbirimize hala onu sevdiğimi düşünüp geri dönmesi için yalvarmamı bekliyordu herhalde benle buluşmasındaki nedende tamamen bana kötü gününde yazdığında yardımcı olmamdı ona.

Sabah erken kalkıp hazırlanıp gitmiş kapıda beklemedeydim. Bir sigara sönüyor diğeri yanıyordu iki dudağımın arasında kafamda ise deli deli sorular beni yiyip bitiriyordu adeta. Bu halim onu nasıl etkileyecekti acaba allak bullak olmuştu kafam buluşmasam mı diye düşünmeye başlamıştım alttan alttan.

Derken mesaj attı evin önündeyim diye. inmemişti ama inecekti birazdan. Fazladan kask almıştım hiç binmemişti motora ama ikna ederdim sıkıntı yoktu. Demir kapılar açıldığında yüreğimdeki o hızlı hızlı pompalanan kan beynime vuruyor tansiyonumu düşürüyordu.

O tam çıktığında motoru çalıştırmıştım. Sağa sola bakıyordu beni arıyordu gözleri. Yıllarca başka yere bakamayan o gözler şimdi nerede diye acaba diye balıyordu garipti. Gaz verdim döndü baktı ve çevirdi kafasını tekrar verdim iyice devirlendirdim apaçi gibi ama bu kızgınlığımdı ona stresliydimde aynı amanda. Tekrar baktı ve korktu gibi oldu bu sefer kaskı çıkardım ve eydim kafamı tekrar devirlendirdim motoru saçlarımın arasından gözetliyordum baktı ama tanıyamadı. Gözlerini alamamıştı ama bu sefer sanki tanıdık gelecektim ona gibiydi saçlarımı geriye doğru atarken o göz göze gelişimiz herşeyi unutturdu resmen bütün ona sinirimi, kırgınlığımı, nefretimi ama olmamalıydım öyle bakıştık sadece 2-3 dakika kadar.

O sahneyi hayatım boyunca unutamayacağım ama o sahne için 6 ay çalışmıştım ben didinmiştim tam 6 ay. indim motordan sarılmalı mıydııım, öpmeli miii, el mi uzatmalııı hiçbişey bilmiyordum sadece elimdeki kaskı verdim al da gidelim otururuz biyerde ne konuşacaksak konuşur sonrada dağılırız.

Çok şaşkındı o terkettiği ben yoktu karşısında sanki kaybettiği ben vardı gibiydi bense ona küçümser bakışlar atmayı tercih ediyordum. Motora binmeyi hemen kabul etmişti şok olmuştu çünkü kaskı taktım ve yola koyulduk. Sakin bir yerde oturup çay kahve içecek konuşacaktık.