hayat hikayemi anlatıyorum piçler

konuştuğum ve konuşmaya çalıştığım çoğu kişi sevgilisinden müzdarip olmuş, ‘ ‘ hayat yaşanılabilir değil deyip kendi canlarına kıymaya kalkmışlardı. bunlardan biri olmamam beni o şartlarda bile mutlu ediyordu. ziyaret saati gelmiş, babamı camda görmüştüm. yanında ise o vardı. i̇stanbul’um dediğim, sevdiğim büşra. i̇çeri geldi, yanıma oturdu. sallanan koltuğa ve masmavi duvarlardan gözüme yansıyan güneş ışığına rağmen gözlerine bakmaya çalışıyordum. baktım ;

- her şey geçecek, sana söz veriyorum.
- geçeceğini pek sanmıyorum büşra, ama geçmesini çok istiyorum.
- böyle olmamalıydı, ama bunu ikimiz istedik. ortak bir karardı ve uyguladık.
- sen önceden gülerdim meleğim, gözlerinin içi gülerdi şimdi ise çok farklı her şey. i̇stanbul’umuzu tanıyamıyorum artık, i̇stanbul’da nefes almak zor geliyor bana, kegib kegib olmuş ciğerlerimden geçen her sigara dumanına rağmen o mutlu olsun diyorum. çok acıyor ciğerlerim, geceleri çok öksürüyorum.

gitti sonra, okul vardı, ailesi vardı merak edecek olan. yanıma geldiğini duysalar canını yakacak olan.