hayat hikayemi anlatıyorum piçler

tekrar gelmiştik mabede. hayatın yeniden başladığı, ölümün ise hiç gelmeyecek olduğu iki ayak üstünde duran demirden yapılmış o güzel yere. boştu ve ilk kez elimi tuttu sevgili, ‘ ‘ haydi koş ‘ ‘ durdum, koşmadan önceki o bir saniyede ellerim ellerinde iken dudağımda söyleyemediğim tek cümle vardı. ‘ ‘ şimdi ölmeliyim ‘ ‘ koştum, 10 metrelik mesafe bir ömür gibi gelmişti. sevgilinin ellleri ellerimdeydi ve martılar selam duruyordu eşsiz bucaksız sevgimize. nefes nefese kalarak oturduk banka, başımı omzuna yasladım ellerini tutmak istedim izin vermedi. gözlerinin içine baktım, o iki sihirli kelimeyi söyledim ve ilk paragrafını tamamlamıştık hikeyemizin. başım omzunda, ellerim ellerinde, gözlerim i̇stanbul’da. i̇ki sevdiğimde yanımdaydı, gözlerimin önündeydi. i̇stanbul’umuz dedik o vakitten sonra bu yalnızlık kokan şehre. vapur çaldı kornasını irkildi yüreğimiz. vapur dedik, boğaz dedik. galata köprüsü’nün yollarını aşındararak koştuk kadıköy i̇skelesi’nin gerisine, cebimizde kalan üç kuruş parayı verdik ve bir vapura atlayarak başladık bu hikayenin ikinci paragrafı.