o yılların evlilikleri ise çok farklıydı şimdikinden. o zamanlar görücü usulü ile evlendiriliyordu gençler. erkeğin anne babası bir kızı uygun görürse, gidip aileden ister, ailelerin yaptığı maddi bir anlaşma sonucunda, kız bir paha karşılığında verilirdi. şüphesiz ki bunda az önce bahsettiğim yaşam koşullarının çok büyük etkisi vardı. hayat zordu ve insanların paraya ihtiyaçları vardı. hem "yıllarca yedirmiş içirmiş adam kızını, karşılığını vermek gerek" diye düşünülürdü ve bu sebepten normal bir şey olarak görülürdü. kısacası kadınların kocasını seçme hakkı yoktu ve buna karşı çıkanlar da pek hoş karşılanmazdı.

bir gün yine bahsettiğim geleneklere uygun bir şekilde, köydeki başka bir ailenin anne-babası önce haber gönderip, sonra bize geldi. hüseyin ağa lafı uzatmadan, niyetlerini açıkladı, ablamla kendi büyük oğlunu evlendirmek istediklerini söylediler. annem babam ise, benden sekiz yaş büyük olan ablamı evlendirmek istiyordu. çünkü yaşı 25 olmuştu ve en kısa zamanda evlendirmek gerekirdi. köydeki genç kızlar hep 16-17 yaşında evlendirildiği için, ablama evde kalmış yakıştırmaları yapılmasından çekinip, kabul ettiler bu teklifi. ablam ise istemiyordu evlenmeyi. sadece ilkokul ve ortaokul okumuş olduğundan, önce dışarıdan liseyi bitirip sonra da üniversiteye başlamak istiyordu ve ailem buna karşı çıkıyordu. "ekgib etek okur mu" diye her daim, konu kapatılırdı.