Adımı gibtir edin ama Arcadia diyebiliriz. 17 yaşındayım yani lise 3.sınıfta okuyan bir erkek öğrenciyim. Karışık bir hayat geçirdim. Başlamadan önce lütfen küfür falan etmeyin. Edecekseniz bana edin, anlattığım kişilere etmeye hakkınız olduğunu düşünmüyorum. Küçükken yaşadığım bazı şeylerden dolayı insanlara kolay kolay güvenen bir insan olamadım hiçbir zaman. Herkesin 30 40 kişilik arkadaş grubu olurdu ben tek takılırdım. Sadece 2 tane bayağı yakın olduğum, kardeş dediğim ve her takumuzu bildiğimiz, ilkokuldan arkadaşlarım var. Sadece iki tane. Bu ikisinin dışında kimseyle dost olmadım, çünkü kimseye güvenmiyorum. Neyse başlıyorum...

Ortaokulda beraberdik bu iki arkadaşımla. Liselere geçince ayrıldık hep. Üçümüzde farklı liselere yerleştik. Hasret çektik. Lisenin ilk haftası nakil aldırmak için gitmemiştim. Daha 9.sınıftım. Nakil olmayınca ikinci hafta okula gittim. ilk ders yoklama alan hoca sınıf öğretmenimizdi, biraz sertti. Yokalamada adımı söyledi ve sohbet başladı.
- Arcadia
+ Burada
- Geçen hafta neredeydin? (Sesi çok yüksekti, ama korkmamıştım)
+ Nakil aldıracaktım ama olmadı.
- Beğenmedin mi okulu neden gitmeyi istedin?
+ Az puanla o liseyi kaçırdığım için oranın eğitimi daha iyidir diye düşündüm ondan geçmek istedim hocam (Herkes bana bakıyordu, kızardığımı hissediyordum)
- Görürsün kim iyi kim kötü.
Sustum ve yerime oturdum. ilk haftadan herkes bana bakmıştı. Tanınmıştım, pek alışık olmadığım şeylerdi. Demiştim ya arkadaş çevrem yoktu, kimseyle muhabbete girmezdim kimsede ilgilenmezdi benimle ortaokuldayken, birden herkes bana bakınca değişik olmuştu. Pek tanıdığım insan yoktu etrafta. Bir ay sonra falan sınıfta kaynaştılar. Ben yalnız takılıyordum. Sonra bana geldiler. Tanışalım falan diye. Kendimde sevdiğim bir şey vardır, insanı gözünden tanırım. Orada birisini gördüm. Kalbini okudum diyebilirim. Çok iyi birisine benziyordu, sınıftaki en iyi çocuk o olabilir diye biraz onunla zaman geçirdim diğerlerinden ziyade. Adı Mahmuttu. Tabi bu arada iki ka