Cadıyı yakaladığım çadıra girince hüsrana uğradım! Aşağı yukarı iki gün önce cadıyı kurtarmak için aradığım anahtarın bulunduğu küçük çadıra koşarak gittim. Ahşaptan yapılmış büyük dolabı açtım. Kısa bir süre sonra dolabın birinci rafındaki iki taraflı baltayı aldım. Sirkin güneyine doğru koşmaya başladım. Kocaman çadırın yanından hızlıca geçerken havaya baktım. Güneş çok az gözüküyordu ve bulutlar giderek sıklaşıyordu. Az sonra gümüş zincirime dolanmış ve baygın halde yerde yatan cadıyı ve arkası bana dönük halde duran, boynundan kanlar süzülen siyah kukuletalı adamı gördüm. Birkaç saniye sonra siyah kukuletalı adam bana doğru döndü ve arkasındaki boşluktan alevler yükselmeye başladı. Siyah kukuletalı adamın biraz ötesinde durdum ve "Sana inanmıştım!" dedim. "O bunu hak etti evlat. Sen de biliyorsun." dedi. "Hayır, hak etmedi!" dedim ve elimdeki baltayı siyah kukuletalı adama fırlattım. Fırlattığım balta siyah kukuletalı, büyücü kılıklı, cellatı andıran adamın göğüs boşluğuna saplandı ve acı içinde bağırarak kendi kazdığı kuyuya düştü. Cadıyı kucakladım ve çiftliğe doğru yola koyuldum. Biraz sonra yağmur yağmaya başladı. Huzur verici yağmur damlalarının ve yüzümü okşayan serin rüzgarın eşliğinde uzun bir süre yürüdükten sonra yaprakları sararmış, ikisi çürümüş altı tane dalı olan, kocaman bir ağacın kenarında kısa bir süre soluklanıp çiseleyen rahatlatıcı yağmuru ve serin rüzgarın sallandırdığı yaprakları izledim. Daha sonra cadıyı omzuma alıp koşmaya başladım. Babam öldüğünden beri kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim...