Çadıra girdiğimde tekrar hayrete düştüm! Siyah kukuletalı adam kalın bir iple bağlanmış halde piyanonun önünde yatıyordu. Cadı ise siyah kukuletalı adamın boynundan akan kanları emiyordu. Yürümeye başladım ve "Bırak onu Bella!" dedim. Cadı beni görünce şaşırdı. "Sen karışma Steve!" dedi bana bakarak. "Kusura bakma Bella!" dedim ve gümüş zincirimi havada sallamaya başladım. Cadı ise bana doğru zikzak çizerek koşmaya başladı. Gümüş zincirimi havada iki kez salladıktan sonra cadıya fırlattım. Bu sefer ıskalamadım! Gümüş zincirim cadının bedenini sardı ve cadı çığlık atarak yere yığıldı. Cadıya epey yaklaşınca "Affet beni Bella!" dedim hüzünlü bir halde. Siyah kukuletalı adamın yanına yaklaşırken cadı ağlamaya başladı. Gözlerim doldu, kendimi gerçekten kötü hissettim. Siyah kukuletalı adamın bedenini saran ipi çözdüm. Siyah kukuletalı adam ile birlikte ayağa kalktıktan sonra "Onu lütfen alevli çukura kapatma!" dedim gözlerimden yaşlar süzülürken. "Tamam evlat. Gözün arkada kalmasın." dedi siyah kukuletalı adam. Cadıya baktım. Çok acıklı ağlıyordu. Daha fazla dayanamadım. Dışarı çıktım. Koşarak ağlamaya devam ettim. Sirkten biraz uzaklaşınca dinlenmek ve kendimi toparlamak için durakladım. Birkaç saniye sonra kalbime sanki iğne batırıyorlarmış gibi hissettim. O an anladım ki cadı çok kötü durumda! Sirke doğru koşmaya başladım. Hem de daha önce hiç koşmadığım kadar hızlı bir biçimde koşmaya başladım...