Bedenlerimizi ürperten rüzgarın eşliğinde dakikalarca koştuk, çok kısa bir süre dinlendik. Sonra yine dakikalarca koştuk, yine çok kısa bir süre dinlendik. Üçüncü molamızda biraz daha fazla dinlendik. Uzun bir süre daha koştuktan sonra kendimi çok yorgun hissettim ve durakladım. Ben durunca kızcağız da durdu. "Şu ağacın kenarında biraz oturalım istersen." dedim kalbim dışarıya fırlayacakmış gibi çarpar haldeyken. Söylediklerimi başını sallayarak onayladı, kendisi pek yorgun görünmüyordu. Yapraklarının çoğu dökülmüş, birkaç tane dalı kırılmış, yıllara meydan okuyan, kalın gövdeli ağacın dibinde oturduk. Bu ağaç tepedeki tek ağaçtı. Daha önce bu ağacın yanında bu ağaca benzeyen, yaprakları daha yeşil olan bir ağaç vardı. Ama geçen kış başına gelenlere dayanamadı. Paramparça oldu ve kar kalktıktan sonra kasabadaki doğa görevlileri yük kamyonu ile buraya gelip ağacın yürek burkan kalıntılarını kaldırdılar. Yürek burkan dedim. Evet, çünkü bu ağaç bana huzur veriyordu. Tıpkı babam gibi...