Küçük çadırların arasından yürümeye başladım. Az sonra demir ve kalın çubuklardan yapılmış kafeslerden birinde uzun ve siyah saçları toz içinde, üzerinde eski püskü kıyafetler bulunan, rengi solmuş elleri ile iki tane demir çubuğa tutunmuş, umutsuz ve üzgün vaziyette etrafı izleyen bir kız duruyordu. Beni görünce "Yardım et! Lütfen kurtar beni buradan!" dedi zavallı kız. Kafesin metal bir kilit ile daha da güvence altına alındığını görünce "Anahtarın nerede olduğunu biliyor musun?" dedim biraz hüzünlü bir halde. "Evet! Biliyorum! Şu çadırda!" dedi sol üst çaprazımdaki küçük çadırı göstererek. "Tamam." dedim ve o çadıra doğru koştum. içerisi neredeyse tamamen karanlık olduğundan anahtarı bulmam biraz uzun sürdü. Birkaç saniye sonra çadıra birisinin yaklaştığını duydum. "Gösteri yapmaya hazır mısın güzelim?" dedi kalın sesli bir erkek. Daha sonra anahtarı bulduğum çadıra doğru yakınlaşan ayak sesleri ile sinsi bir kahkaha sesi duydum. Hemen sonra da kurtarmaya çalıştığım kızın ağlama seslerini...