güzel yüzü, o an, işte o saniye benim için artık lanetlenmiş bir kötülük timsaline dönüşmüştü..
genelde parlak parlak, iri iri olan o gözler; kısılmış, kendini savunmaya hazır bir kedinin gözleri
gibi yarı korku yarı şaşkınlık haline bürünmüştü,
bebek gibi masum yüzü, bükülünce onu daha da bebeksileştiren dudakları gerilmiş, burun
delikleri genişlemiş.. yüzünü çepeçevre bir riyakarlık ve "suç üzeri yakalanmış" insan
pgibolojisinin izlerini taşıyan endişeli bir hal kaplamıştı..
neden sonra okan kolumdan sarstı da kendime geldim,
"-oğlum, tamam önüne bak artık, konuşuruz, bırak şimdi lütfen bak, kaç kişi gelmişiz, rezillik
olacak.."
robot gibi önüme dönmüştüm..
rezillik çıkacak.. evet bunun olması için benim o ikisine kafa göz dalmam ve o sinemayı
darmadağın etmem gerekiyordu..ama gel gör ki, bırakın ortalığı yıkmayı, adım bile atacak derman
bulamıyordum bacaklarımda, ozanı o zamanlar dövebilir miydim? bilemiyorum ama emin olun o
saniye 10 yaşındaki çocuğa bile direnemeyecek bir ruh halindeydim.. diyorum ya, nakavt
olmuştum beyler.. bedenim değil, ama ruhum darma dağın olmuştu,
mideme kurşun yemiş gibiydim resmen..bir ağırlık.. beni hemen, o an oraya çömelmek zorunda
bırakabilecek kadar katı-yoğun-hissedilir bir ruhsal ağırlık..bir kaç saniye içinde, kalbi kırık genç
bir adamdan, ruhen tamamen tuzla buz olmuş bir ihtiyara dönüşmüştüm..
neden?
bunu hak edecek ne yapmıştım ben?
ilk defa reddedilmiyordum ben beyler,
elde edemediğim ilk kız değildi ayşen,