Kesinlikle biliyordum hiçbir zaman onun dünyasına giremediğimi. Uyuyan sevgili gövdesinin yanında nice uyanık saatler geçirdim geceleri gerçeklikten neden bunca kaçmak istediğini düşünerek. Böyle bir dileği olmamıştı hiç kimsenin. inanıyordum.-korkmaksızın onun için.-büyük bir tehlike olabileceğine toplum içinde.-Belki de yaşamı değiştirecek gizleri vardı? Hayır diye yanıtlıyorum kendimi bu... gizleri arıyor yalnızca. Sizin anlayacağınız büyülüdür erdemi ve ben tutsağıyım onun. Yeterince gücü -umutsuzluk gücü!-bulamazdı bir başka ruh kendine dayanmak için onun büyülü erdemine onca korumak onca sevilmek için. Zaten başka bir ruhla birlikte hiç düşünmedim hiç onu:insan kendi meleğini görür bir başkasının meleğini asla.-bana kalırsa. Ruhundaydım onun tıpkı insanın kendisi kadar aşağılık birini görmemek için boşalttığı bir saraydaymışım gibi: Hepsi bu. Ne yazık ki gerçekten bağımlıydım ona. Ama ne istiyordu benim sıkıcı korkak varlığımdan? Öldürmüyorsa da ondurmuyordu beni! 'Anlıyorum seni' diyordum bazen ona kızgın ve kederli. Omuz silkiyordu.

-Arthur Rimbaud