Ertesi gün marketten iki tane bitter çikolata aldıktan sonra koşa koşa ve mutlu mutlu göz bebeğim ile yaşadığımız dairenin bulunduğu apartmana girdim. Yine koşa koşa ve mutlu mutlu dördüncü kata, yani göz bebeğim ile yaşadığımız dairenin bulunduğu kata çıktım. Siyah çelik kapıyı açıp içeri girdiğimde göz bebeğimi oturma odasında göremedim. Elimdeki poşeti mutfağa bırakıp göz bebeğimin yatak odasına gittim. Göz bebeğim bir yandan ağlıyor, bir yandan da eşyalarını bavula yerleştiriyordu. Bu manzara karşısında bedenimi hüzün sardı. "Nereye gidiyorsun kardeşim?!" dedim. "Bıktım senin barbarlıklarından. Teyzemlere gidiyorum. Artık seni görmek istemiyorum. Keşke abim olmasaydın!" dedi göz bebeğim. O an kalbime bir hançer saplandı. Tüylerim diken diken oldu. Boğazım düğümlendi. Gözlerime ağırlık çöktü. Konuşmak istedim, başaramadım. Göz bebeğim bavulunu toplamak üzereyken konuşmayı başardım. "Sen zahmet etme, ben giderim kardeşim." dedim. Balkona gittim. Beyaz demirlerin üstüne çıktım. Kardeşim elinde bavuluyla beni arıyordu. Son bir kez göz bebeğimin yüzüne baktım ve şu sözleri sarfettim: "Her şey senin içindi göz bebeğim!"

-SON-