Ertesi gün göz bebeğimin eğitim-öğretim gördüğü okula gittim. Göz bebeğimi aradım, kısa sürede buldum. Okulun bahçesindeki bir bankta tek başına oturuyordu göz bebeğim. Beni görünce ayağa kalktı, "Hoş geldin abicim." dedi. "Hoş buldum kardeşim. Nasılsın?" dedim. "iyiyim abi. Sen nasılsın?" dedi göz bebeğim. "iyi olmana sevindim kardeşim. Ben de iyiyim." dedim gülümseyerek. Göz bebeğim de bana gülümsedi. "Dün bahsettiğin öğretmenin nerede? Bilgin var mı?" dedim. "Hayır abi. Ama muhtemelen kütüphanededir." dedi göz bebeğim. Daha sonra kütüphaneye gittik. "Tahminim doğru çıktı abi." dedi göz bebeğim. Aradığımız öğretmen, kütüphanenin giriş kapısında iki çocuk ile konuşuyordu. "Sen şimdi sınıfına git. Evde görüşürüz kardeşim." dedim. "Tamam abi, görüşürüz." dedi göz bebeğim. Eli yüzü düzgün ama kalbi düzgün olmayan adamın yanına gittim. "Birkaç dakika konuşabilir miyiz?" dedim. "Sen kimsin?" dedi beni süzerek. "Az sonra öğrenirsiniz Öğretmen Bey." dedim. Sonra çocuklara "Siz sınıfa gidin çocuklar. Ben birazdan gelirim." dedi. Çocuklar yanımızdan ayrıldıktan sonra "Dinliyorum seni?" dedi. "Ben Ayça'nın abisiyim. Dün kardeşimi sınıfta rencide etmişsiniz. Eğer tekrarlarsanız sizin için hiç iyi olmaz!" dedim tehditkar bir sesle. "Kardeşin de arkadaşlarına çok bilmişlik taslamasın." dedi asabi bir ses tonuyla. "Okuldayken öğretmen olduğunuzu hiçbir zaman unutmayın!" dedim. "Unutmam!" dedi. Ama bir hafta sonra unuttu. Ben de sahtekâr öğretmenin arabasının lastiklerini patlattım...