ben de:
-"aynen, biz iyi anlaşacağız gibi geliyor bana, ne yapsak bu şehir turlarını sıklaştırsak mı?" diye
yavşayıp gevrek gevrek sırıttım.
o da bir farklı güldü bu sefer, bir şey söylemedi, ama gözleri sanki ağzından çıkacaklardan
fazlasını anlatıyordu bana, sarıldık gene kibarca, ama bu sefer her zamankinden biraz daha,
birazcık daha samimi ve elektrikli oldu dostane öpüşmemiz.
yurt kapısından girdi, giriş kağıdını imzaladı, güvenlikçiye iyi akşamlar diledi, bina kapısına doğru
ilerledi, tam girerken sağa, çıkış kapısına doğru kaçamak bir bakış fırlattı.. orada olacağımı
biliyordu, elbette orada olacaktım..o gece son kez göz göze geldik ve sabaha kadar düşündüğüm
tek kare olan o son-sıcak ve anlam dolu gülüşünü paylaştı benimle..
sırtımı dönüp kendi yurduma doğru yola koyulduğum da utanmasam havalara sıçrayıp "evet! evet
be evet!!" diye bas bas bağıracaktım..
sonraki günler gene malum, okul başladı, benim ebruyla olan imtihanım da başladı.. benim grup
dediğim topluluk daha ilk aydan gevşemeye başlamıştı bile, bunun tetikleyicisi de istemeden de
olsa ben olmuştum sanırım zira biliyorsunuz sigara dumanına karşı aşırı bir zaafım vardı ve artık
resmen ayaklarım geri geri gitmeye başlamıştı bunlarla takılma vakti geldiğinde,
kendimi biraz gruptan biraz soyutladım, önce 2 ara da bir yanlarına gitmeye başlarken sonradan
günde tek sefere filan düşürdüm.. yalnız garip olan, o ara ebru da benimle beraber hareket
ediyordu. ben gitmiyorum diye o da gitmiyor, ben nereye gitsem de peşimden geliyordu.