her nefes bir işkence geliyor bu kodumun hayatinda nefeslerimi sayiyorum gidecek yerim yokmuş gibi sığamıyorum hayata duvarlara bakıyorum konusmuyorlar tenezzül bile etmiyorlar.. ailem tek güvendiğim insanlar babam keşke ölsen diyor bir yerde ölünü bulsam toprağa versem diyor kalbime bir yumruk gibi oturuyor. anam hayatimi işkenceye döndürdün geber diyor ben sadece göz yaşımı akıtıyorum yavaş yavaş isyan ediyorum tek suçum bana verilen kaderi yaşamak gençliğim çüruyor hayatim eriyor bana verilen kaderi yaşamak tek suçum oysaki beni çocukken vurdu hayat bir hastalik verdi okb(obsesif kompulsif bozukluk)hayat dilince takıntı hocalarda ise cin uğraşması musallati bu yüzden aileme çok çektirdim sanirim pgibatristler hocalar derken gece bunalmalari feryatlarim yakarışlarım inlemelerim tek suçum bu sonra gülüyorum kendi kendime çünkü bu üçgenden çıkamiyorum ne ağlıyabiliyorum ne tebessüm intihar etmek geliyor içimden tek bir kursun şakaktan girecek bir kursun çözüm bu olsada yenilmek istemiyor bedenim savaşmaktan yorulsada ellerim ama direniyorum ölmemek için yapabildiğim tek umut bu yine halime şükrediyorum ama bi faydası yok allahtan umut kesilmez derler ya o hedefim sadece ve alkol...
yeniden doğmak parklarda oynamak cocukluğun verdiği masumlugu tatmak isterdim olmadi...
Anlattiklarim hayatimin bir evresiydi kara günlerdi şimdi ise bunlar bir anı olarak kaldı dertler içinde lisemi bitirdim artik bir üni öğrencisiyim size bunlari anlatmak geldi içimden dökmek istedim bunları okuyanlara teşekkür ederim okumak isteyenler olursa devam ederim iyi geceler..