evden çıkıyorum. okul bahçesinin çevresindeki parmaklıkların arasından bahçedeki çocuklara bakıyorum. parmaklıkların ardında bir mahkum gibiler. ama bu durum onları rahatsız etmiyor. bir grup çocuğun şişe kapağıyla maç yaptığını görüyorum. “hiç olmazsa şişenin kendisini kullansaydınız amk şişe kapağı nedir.” diye geçiriyorum içimden. Bu sırada gruptaki çocuklardan biri dikkatimi çekiyor. metroda, bir anda gözden kaybolan çocuk… evet bu o. şişe kapağına odaklanmış bir şekilde oradan oraya koşarken bir anda dönüp bana bakıyor. çok korkuyorum. kafamı başka yöne çeviriyorum ama korkutucu bakışlarını üzerimde hissedebiliyorum. öylece duruyor ve bana bakıyor. arkadaşları ise bu duruma herhangi bir tepki vermiyorlar. bir anda bana doğru koşmaya başlıyor. arada demir parmaklıklar olmasına rağmen ben de koşarak kaçıyorum. ben malım amk.

bir süre koştuktan sonra durup “çocuktan kaçmak nedir lan?” diye soruyorum kendime. cevabını ise hemen verebiliyorum. bu çocuğun metroda bir anda gözden kaybolmuş olması, okul bahçesinde oynarken bir anda dönüp bana bakması, ardından bir anda bana doğru koşmaya başlaması… her şeyi böyle bir anda yapıyor olması hem sinir bozucu hem de korkutucu bir şey. “umarım bir daha karşıma çıkmaz.” diyerek evime dönüyorum. bir daha da karşıma çıkmıyor kendisi sağ olsun.

the end