ilkokul 2 de ilk defa aşık oldum.H.içi okulda h.sonu'da onun mahallesine gidip sokağın başında oturur beklerdim bütün gün. Sırf bir kere de olsun yüzünü göreyim diye.Çok tekin de bir mahalle değildi.O yüzden çok dayak yedim,bir keresinde bıçak çekmişlerdi. Annem günlük 1 lira harçlık verirdi o zaman. Bütün gün orada bekler paranın yarısını tirreklere yarısınada bakkaldan yiyecek birşeyler alırdım.Öylece beklerdim işte.Ama derseniz ki kızın bunlardan hiç haberi oldu mu olmadı. Hiç beni tanımadı bile aynı sınıfta olmamıza rağmen. Seneler seneler geçti 8.sınıfa geldik.Bir kardeşim oldu. Zorla kızın ismini kardeşime koydurttum. Babamlarla inatlaştım ama ne yapıyım seviyordum.Bir gün mahallede bizim arkadaşla konuşurken ona söyledim ben bu kızı seviyorum diye. Bana şunu söyledi.O kızla bizim arkadaş kömürlükte yakalandı senin haberin yok mu dedi? Benim saçının tek teline dokunamadığım kıza, benim bütün gün kapısında beklediğim kıza beyler. Benim 7 yıl sevdiğim ama kimseye söyleyemediğim kıza beyler. Yani anlayacağınız biz kaybetmeye küçük yaşta başladık. Seven insan kaybeder ama siz yinede sevin. Sevmek güzel şeydi.
Benim hikayemde böyleydi