Adımlarımı hızlandırıp en sevdiğim kitabevinin kapısını araladım. Üzerimde her zaman olmazsa olmazım olan o bordo kapüşonlu vardı tabi ki de. O ana kadar her şey sıradan Cumartesiydi. Gözlerimi ‘’yeniler’’ kısmına çevirdim. içerisinin kokusunu derince içime çektim. Burada olmayı sevdiğimi dile getiriyordum içimden. Kendimi bildim bileli kitap kokularına bayılırım. Hoş kokmasından çok; bende farklı anıları gözümün önümden bir film şeridiymişçesine geçirmesinden keyif almıştım.
Hatta rafların arasında gezerken birçok kez kendimi kaybettiğim olmuştu.
O araştırmacı gözler fıldır fıldır kitapları süzüyorken bir anda içeri çekiliyormuş gibi hissettim. Aradığım kitabı bulmuştum: ‘’Olmaz Olsun’’. Gözlerim başka hiçbir şeyi görmüyordu sanki.
Başta halüsinasyon görüyorum sandım çünkü kitaba doğru uzattığım tek bir elim vardı ama çift görüyordum. Sonradan hissettim, o tenin tene değme hissi.
Önce ürkek bir ceylan misali elini uzaklaştırdı. Yüzümü ona doğru çevirdim. Boy olarak benden biraz kısaydı. Uzun dalgalı saçları vardı. Modadan anlıyor olmalıydı ki üzerindekiler oldukça şıktı. ikimizin yüzünde minik gülücükler oluştu. Omzumu silktim ve : ‘’Kusura bakmayın , isterseniz kitabı alabilirsiniz ‘’ dedim. Minnettar dolu bakışlarla bana bakıyordu. Teşekkür edip kitabı kolunun altına sıkıştırdı. Tam geçmek için sol şeridi tercih etmişti ki az daha toslaşıyorduk. Oysaki ben de onun geçmesi için hareketlenmiştim. ikimiz de bunun farkına varınca bir duraksama oldu bizde. Yüzüne muzip bir gülüş yerleşti , bende ise kahkaha atmaya yakın bir yüz ifadesi vardı. Gözlerinin için gülerek bana üç saniyeden fazla bakması beni rahatsız etmişti ama bunu ona hiçbir zaman belli etmedim. Sonrasında hiçbir musibetimiz olmamış gibi iyi günler diyerek farklı yollara düştük tabi.
Aslında benim için çok daha farklı bir Cumartesi olabilirdi.

Tabi eğer ikimiz de erkek olmamış olsaydık.