(bkz: Part 13)

Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. şeyda elimi tutup gözlerimin içine baktı yüzyüzeydik. konuşmaya devam etti.

-Bak thefucking ben sana aşık oldum. ne kadar farkındasın bilmiyorum ama durum bu. Ancak sen beni istesen bile biz asla birlikte olamayız. O yüzden arkamı toplamaya, beni kurtarmaya çalışma. Ben zaten bir bataklıktayım, bırak bu işi yol yakınken, tertemiz bir sayfa aç ve hayatına oradan devam et.

Kafamı olmaz anlamında sağa sola sallayıp gelen taksiyi el işaretiyle durdurdum. Kadıköye geçtik, Modaya doğru yürüyorduk, tekelden üçer tane bira aldım kayalıkların kenarına oturduk. Yokmu yani bunun bir çaresi, kurtarmak istiyorum, seni orada bırakamam diyordum ama nafileydi. Tahsin beni gözden çıkarmadıkça ben ona köpeklik yapmak zorundayım, sen hiçbirşeye karışmayacaksın sana bir zarar gelsin istemiyorum demişti.

Üzülmüştüm lan, içim acımıştı. Onu tanıyınca kendime üzülmeyi bırakmıştım artık. iki elimle başını yanaklarından tutup kendime yaklaştırıp dudaklarından öptüm. Kendimi çok mutlu ama kırgın hissetmiştim o an. biralarımız bitmişti. Şeyda ben bugün kendi evimde kalayım hem anneme ilaçlarını alacaktım ama unuttum dedi. Hayırdır nesi var annenin diye sorduğumda kanser olduğunu öğrendim. bu kadar yıkım, bu kadar üzüntü fazlaydı bu geceye.

Telefondan nöbetçi eczanelere bakıp ilaçları aldık. Taksiye bindirip gönderdim şeydayı. Bense ulan ne hayatlar var be diye içimden geçirerek eve doğru yürüyordum.