(bkz: Part 2)

Güçlükle doğrulup telefonumu elime aldım, gözlerim bulanık görüyordu. 112'yi arayıp ölüyorum diyebildim sadece.

Kendime geldiğimde hastanedeydim. Başımda en iyi arkadaşım savaş vardı. Çocukluktan yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmemiştir.

Kaç gündür hastanede olduğumu, ailemin haberi olup olmadığını sordum. 3 gün yoğun bakımda yattığımı bu sabah normal odaya alındığımı söyledi.

Aile zaten pek merak etmezdi, Haberleride yoktu belliki, olsada annem gelirdi en fazla zaten. O zamanlar bir kız arkadaşım vardı liseden beri seviyorduk birbirimizi, benim sorumsuzluklarım yüzünden ayrılmıştık. Yani aslında ben hep öyle olduğunu zannediyordum.