bileti berline almıştım. babam ilk gittiğinde iki sene bir türk kafesinde çalışmış almanya'da. daha sonra kafenin sahibi dursun amcayla kardeş gibi olmuşlar, ortak olarak kruzbergde bir kafe açmış babam ama işleri pek iyi gitmemiş, ortaklıkları bozulmuş ama dostlukları devam etmiş. berlinde dursun amcanin oglu karsiladi beni. babasi bizden daha cok sey biliyordu ve oglu aliye anlatmis neden geldigimi. velhasil bende nasil ogrendigimi, nicin geldigimi vs. anlattim cocuga. yalniz cocuk cok soguk bir tipti, hic orali degildi yani. babasinin ricasiyla gelmisti ve beni bir hostele postaladi. ona ihtiyacim olan seylerden bahsettim, bana turk evinin adresini verdi berlinde buradakilerden yardim iste falan diye ve isinin oldugunu benim icin yapacak baska biseyi olmadigini soyledi. gibimde degildi acikcasi, o kadar isim varken onu takamazdim ama babamin dursun amca hakkinda anlattiklarindan sonra yakin bir ilgi beklerken o gunden sonra ne o cocugu, ne dursun amcayi gormemem benim icin uzucu olmustu beyler. yurtdisina veya yabanci bir yere gittiginizde tanidik birilerinin olmasi iyidir, sizi kollar yardimci olur, sizin kuramadiginiz iletisimi oradaki yerlilerle kurup islerinizi kolaylastirir. hasili 1 saatte halledebilecegim problemlerimi belki bir gunde hallettim ama boyle daha iyi olmustu. sonradan farkettim bunu. zira tahmin ettigimden daha uzun kalacaktim almanya'da ve en son duragim olan danimarka'da. cok karmagib gunler bekliyordu beyler. almanca rock dinleyen yan odadaki elemanlarin gurultusunu dinleyip, tavana bakarken korkuyordum.