Egeye ben şimdi geliyorum diyip buketle dışarı çıktım. Ellerimi cebime attım. Çok yavaş bi şekilde yürüyorduk. Buketin üzerinde bembeyaz , dar bi boğazlı kazak vardı. Altında da siyah dar bi pantolon vardı. Sanırım kottu. Dizlerine kadar gelen açık gri çizmelerini takır tukur yere vurarak yürüyordu yanımda, yavaş yavaş.
Simsiyah saçlarını , başını savurarak arkasına attı. Konuşmaya başladı.
Bu: ben senden özür dilemek istiyorum
B: ne için
Bu: yılbaşı akşamı söylediklerim için, eylülü yerer gibi oldum ya biraz
B: direk eylülü yerdin, hiç de yerer gibi olmamıştı.
Eylül deyince gözlerim dolar gibi olmuştu. Sildim. Farketti sildiğimi.
Bu: vanic iyi misin ?
B: benn, şey sadece , anlamıyorum
Bu: eylül gerçekten çok, çok şanslı bi kız. (Sözünü bitirdiğinde yüzüme döndü, başını kaldırmış gözlerime bakıyordu)
B: buket şey
Bu: yo yo gerçekten, seninle birlikte olmak isteyen çok kız var. Eylülse bunu başarmış, ne mutlu ona
Kendimi hiç de kızların istediği türden bi erkek olarak görmezdim. devam etti.
Bu: aslında biraz eylülü kıskanıyorum bu konuda
Durdum. Bi yere tutunup ağlamaya başladım.
Ne olduğunu o da anlamamıştı. Kolumdan tuttu, sürekli iyi misin, ne oldu gibi sorular yöneltiyordu.
Bi ara kalktım. Ağlıyordum hala.
B: onu çok özlüyorum
Bu: ne nasıl çok özlüyorsun zaten eylülle birlikte değil misiniz siz
Birden bire derin bi soluk alarak başımı eğdim. Ağlamam hiç kesilmemişti. Şiddetlenmişti hatta. Beni öyle görünce elinden bişey gelmedi. Suratını büzüştürdü. Karşısında ağlamama dayanamamıştı belli ki. Sarıldı bana, sol elini başımın arkasına koydu. Kendine yasladı beni.