Eylülün yanına gittim. Sımsıkı sarıldı bana. Eylülü nasıl bırakacaktım ki ben ? Birlikte uyuduğum ,elini tuttuğum, tenine dokunduğum, her şeyden önce sevdiğim kızı öylece gönderebilecek miydim? Elimden başka ne gelirdi ki? Yapacak bir şeyim yoktu. Çaresizce çenemi başına koydum.
Ağlıyordum. O da hıçkırarak ağlıyordu.
B: baban iyi olacak sevgilim, merak etme
E: (burnunu çekti) ben , ben seni bırakamam ki
Başını tutup göğsüme yasladım. Tavana baktım. Dudaklarımı ısırarak ağlıyordum. Hiçbir şey yapamamak, çaresiz kalmak çok berbat bi durumdu. Çok sinir bozucuydu aynı zamanda. Etrafı dağıtmak, bağırmak , çağırmak istiyordum. Ama eylülü bırakamazdım. Belki de son kez sarılıyordu bana öyle, sımsıkı.
Eylül toparlandı. Gözlerini sildi. Eve gitmesi gerektiğini söyledi. Eşyalarını topladıktan sonra bana haber verecek , benimle görüştükten sonra annesiyle birlikte gidecekti. Eve kadar zütüreyim, yardım ederim dedim istemeye istemeye. O istemedi. Tek gidicem dedi.
Zorlamadım. Öptüm yanaklarından. Sarıldı bana tekrar. Sımsıkı sarıldı. Sonra ağlayarak indi merdivenleri. Ağlayarak gittiğini gördüm.
Oturdum. Saatlerce düşündüm. Yaklaşık 2 saattir hareket etmeden oturuyordum. Başımı ellerimin arasına aldım, düşünüyordum. Eylülü kaybetmemeyi düşünüyordum. Belki bir şeyler bulurdum. Gözüm tezgaha ilişti. Musakkayı yapıp oraya bırakmış Eylül. Dudaklarım titredi. Hıçkırarak ağlamaya başladım tekrar. Eylülü aradım. Saat 7 olmuştu ama beni hala aramamıştı. Gitmesine az kalmıştı. Ben aradım.
Meşgule attı.
Meraklanır olmuştum. Biraz da sinir basmıştı.
Birkaç kez daha aradım. Hepsinde meşgule attı.
Yaklaşık 10 dakika sonra bir mesaj geldi Eylülden.

"Vanic , sevgilim, sevdiğim ; seni bir kez daha görmek bana çok ağır geldi. Bırakamazdım seni. Ne kadar ani olursa o kadar iyiydi. Beni asla unutma. Görüşürüz."