Ama yalnızım lan işte, kimseye ısınamıyorum amk. Bu yıl başladım üniversiteye ve es kaza iki kişiyle takılır oldum. Kovamıyorum da dıbına koyduklarımı istemediğim halde takılıyorum amk. Yüzlerine gülüyorum falan...

Yok olmuyor amk ikisine de tam olarak ısınamıyorum. içimde hep bir kopukluk var amk. Elimde olsa kovacağım ama kovamıyorum kırılacaklar belki bana cephe alacaklar amk.

Dediğim gibi zerre kadar öz güven sıkıntım yok. insanlarla konuşmaktan çekinmem, topluluk karşısında konuşmaktan korkmam - sunu, konuşma vb. yapmakta sıkıntı yaşamıyorum- düşüncelerimi savunabilirim, insanlar beni yönlendiremez ama olmuyor amk insanların karakteriyle ilgili en ufak bir şüphe beni ona bağlanmaktan alı koyuyor.

Biliyorum amk ben de onlar kadar kusurluyum ama ne onlar benim gibi ne de ben insanları oldukları gibi kabullenebiliyorum. Sıkıntım ne bilmiyorum, bir dost istediğim halde kendi ellerimle bu isteğimi gerçekleştirmemek için diretiyorum.

Neyse fazla oldu...