Eylülün bizi o şekilde görünce çıldırdığının farkına varmak zor değildi. Ama eylül beni bilirdi. Bana güvenirdi. Öyle hemen bir iki ufak şeye de beni silmeyecek kadar zekiydi. Kalktık, eylülün kolundan tutup içeri zütürdüm. Uyanmamdan sonrasını anlattım.
E: ne alaka öyle sarılmalar marılmalar ne yaptığınızın farkında mısın sen
B: bitanem anlattım ya işte kız kötü hissedince birden öyle bi şey yaptı ben de şaşırdım
E: hı sen bişey yapmadın yani hep o yaptı hep o hep o
B: eylül karşındakinin ben olduğumun farkındasın dimi ?
E: ya vanic öyle görünce insanın aklına binbir türlü şey geliyor ne bileyim ben
B: gelmesin işte her şeyi anlattım. Hadi yatalım artık daha sabah egenin yanına uğrıycam.
E: hıhı tamam canım yatalım
Miraya seslendik. Eylül biraz mirayla konuştu. Kız da haklıydı şimdi , yaşadıklarımız kolay şeyler değildi.
M: ben cidden ikinizden de özür dilerim ya
Bişey demedik. Odama geçip yattık. Ben tavana bakarak düşünüyordum. Eylül bana yumulmuştu yine. Sürekli kollarımı , göğsümü ve boynumu öpüyordu yavaş yavaş.
Ben eylülü çok önemsemiyordum o akşam. Aklıma ege gelmişti. Acaba iyi mi kötü mü bir ağrısı sıkıntısı var mı diye düşünürken uyuyakalmıştım.
Uyandığımda saat 11 olmuştu. Yine geç kalkmıştım. Eylül hala uyuyordu kolumda. Şöyle bi kalkayım dedim. Miray yatağında yoktu. Hatta yatağını da toplamış , gitmişti.
Eylülü uyandırdım öperek.
B: günaydın bitanem
E: (gerinerek) günaydıın
B: mirayı arasana bi , gitmiş de
Eylül doğruldu
E: ne gitmiş mi dur bi arıyım

Telefonu çevirdi

E: alo miray günaydın canım nerdesin
M: şey otobüsteyim
E: aa eve mi gidiyorsun
M: hayır istanbuldan gidiyorum

Eylülün gözleri açılmıştı bir anda.