Bu pek çok kişide olan bir şey. Gayet normal.

Şöyle düşün, örnek veriyorum: Sen bir kızı görüp beğendiğinde önce biraz düşünürsün Lan güzel kızmış ha, yürüsem mi buna, sevgilisi var mıdır... biraz böyle zaman geçer, sonra bir arkadaşına söylersin ve onunla kız hakkında biraz muhabbet edersin. Birkaç kere daha kesişmeye çalışırsın vs. Yani kız hakkında gereğinden fazla düşünür ve gördüğün anda tanışmaya gitmek yerine günler, bazen haftalar beklersin. Böylece beyninde kızla ilgili fazla nöral ağ örülür. Ayrıca onu etkilemek istediğin için yanında rahat olamazsın. Bu ikisi birleştiğinde ya iki kelimeyi bir araya getiremezsin kızın yanında, ya en ufak testinde elenir gidersin, ya da blablabla...

Ama senin durumuna bak. Sen onunla tanışmak, konuşmak için herhangi bir çaba sarf etmemişsin. Sana ilk kız adım atmış, en azından seni beğenmiş. Bunun bilinciyle de kıza karşı rahat ve ayarında küstah olmuşsun. O da seninle konuşmaktan keyif aldığı için yazmaya devam etmiş.

Yanlış kodlamalar ve olumsuz tecrübeler bizi kızlarla tanışma ve konuşma evresinde fazla heyecana, etkilemeye çalışmaya, ağzının içine bakıp her dediğini yapmaya itti.

Alıştığımızın dışında, kız bize yürüdüğündeyse rahat olup olmamız gerektiği gibi olduk onlara karşı. Sonradan bozmuşsun gerçi, başlığı daha evvel görseydin keşke. Neyse bu da tecrübe.