henüz elime kalemi almadan babam geldi aklıma. Şimdi dışarda beni bekliyor. Annem öldükten sonra bu adam beni hem bekliyor. Okula gitmemi bekliyor okuldan dönmemi bekliyor, yemeğe bekliyor , hafta sonu bekliyor, hafta içi bekliyor , hep bekliyor. Bir kere hiç unutmam bir arkadaşımda kalmam gerekti ders çalışacaktık sabah eve gelince masada uyuya kaldığını gördüm. Yemeği önünde ama dokunmamış. Küçük bir çocuk gibi aynı huysuzlasiyor ben biraz yalnız kalınca. Yalnız kalayım istemiyor , yalnız bir iş yapayım istemiyor, bir yere gitmek istersen yalnız gideyim istemiyor. Simdi ben olmayacağım ya yaninda ne yapacak şimdi? Nasıl dayanacak ? Bir abim var benimle muhabbeti olsa bile evden uzun zaman önce kaçmış. Babamla konuşmuyor babamın onu sevmediğini düşünüyor. Bu konuya ilerde girerim artık.

Ben daha başlamadan kız bitirmiş bırakmış bile kalemi elinden. Ona baktım ama niye baktim bilmiyorum oda dönüp bana baktı. Sen niye yazmıyorsun dedi ? Cevap veremedim bile kaleme sarıldım.