O gittiğinden beri, onlar gittiğinden beri yalnızım beyler, hemde fena yanlızım. Küçük kız kardeşlerim, muhabbet kuşum ve sizlerden başka kimsem yok denebilir. Rakıyı bile tek başıma içecek kadar, dertleşmeyi bile kendi kendime yapacak kadar.. Sanki dünyada hiç yapacak bir şeyim kalmamış. Ne bir ideal, ne bir amaç, ne bir prensip. Öylesine, karın tokluğuna yaşayıp gidiyorum işte. Yazı yazma imlecinin bile ne kadar yanıp söndüğünü sayıyorum. 3-5 arkadaşım vardı, onlarında bir kısmı evlendi bir kısmı askerde. Diğer arkadaş sanıp yanında durduğum, hain, huur çocuklarından bahsetmek bile istemiyorum. Yalnız başına yaşamak nedir bilir misiniz beyler? Dünyanın senin için sadece 3-5 sokaktan ibaret olmasını peki..?
Yalnızlığa o kadar alışmışım ki, birilerinin hayatıma girmesini bile istemiyorum. Ne olacak benim bu halim. Sokayım bu dünyaya, sokayım beni bu hale getirenlere, sokayım bu "ben"e. 

Halbuki ne güzel amaçlarım vardı çocukken. Şimdi ise niye ağladığını bile bilmeyen bir adam.. Bi çare...

Ya da gibtir et ya. Yeter bana sadece 2 kelime konuşabilen muhabbet kuşum. Onunla da dertleşebilirim pek alâ..

Geceye şöyle hüzünlü bir şarkı bırakıp voltamı alayım..

https://youtu.be/6Y3V2r_Ax5I

Selametle...