Kapıyı açayım mı lan diye sordum arkadaşlara, Erdem yok dedi açmadan konuş.
Bağırdım; Ali Amca noluyor neden geldin?
Cevap vermedi yüzüne bir gülümseme geldi. Erdemle Ahmet nolduğunu sordu. Cevap veremedim. Apartman koridorunun ışığı söndü. hemen ardından elektrikler gitti. Heryer kapkaranlıktı. Ahmet bildiği sureleri okumaya başladı. Erdem hüngür hüngür ağlamaya başladı bende sakinleştirmek için dur dur diyoırum ama benim de korkudan kalbim patlamak üzere. Telefonun ışığını açmak sonunda aklıma geldi hep birlikte balkona çıktık dışarıya bakmak için. Keşke yapmasaydık bunu.

Dışarı baktığımızda sokak lambasının altında onlarca karanlık gölgemsi varlık bize bakıyordu, ben korkudan bayılacak gibi oldum. En sonunda hepsi mükemmel bir hızla binanın içine akın etmeye başladı hepimiz ağlıyor, bildiğimiz duaları okuyorduk. Ve bir süre sonra kapı zorlanmaya başladı, kedi yavrusu gibi birbirimize sokulmuş bağrışıyorduk. Ve en sonunda kapı açıldı...