Onların yer yer hüzünlü, yer yer eğlenceli hatıralarını dinliyor, ben de kendi hayatımın, anlatılabilecek kısımlarından kuplelerle kendimi tanıtıyor, sohbetlerine ortak oluyordum. 30 unda kaybettikleri oğlundan bahsederken hala gözleri dolan teyzenin eli saçlarımdan, sırtımdan ayrılmadı, ben de onlara destek verdim, omuzlarını sıvazladım.. zordu evlat acısı.. doğrudur..ben bilemem.. kimse de bilsin istemem zaten.. bilmeyelim biz öyle bir acıyı hiç.. allah sıralı ölüm versin..

Bütün yaşadıklarının ardından, hala burada böyle sevgi dolu, el ele, diz dize oturan ve birbirinden artık ne maddi ne manevi ne de cinsel hiçbir beklentisi olmadığı halde bu denli birbirine bağlı olan bu iki çınar, gözlerimi yaşartmıştı.. içimde insani bir şeylerin kıpırdadığını hissettim..bu his beni hüzünlendiriyor, kendimle daha da sert şekilde yüzleşmeme neden oluyor, beni zorluyordu.. belki de Ceyda bu yüzden gelmek istememişti.. valla ben de utanmasam ağlayacaktım anasını satayım..ne güzel bir aşk lan bu…bu nasıl bir sevgi…nedir yahu böyle birbirinize bağlayan sizi?..

Ben hiç tadabilecek miyim acaba bu denli bir sevgiyi?