ilkokula gittiğim senelerdi. Anne varlığının ne demek olduğunu bilmiyordum ama yokluğu kendini çok belli ederdi.

Sınıf arkadaşlarımın annesi okula geldiği zaman içim burkulurdu. Utanır mıydım yoksa üzülür müydüm hala bilmiyorum. 8-10 yaşındaki duygularımı 22 yaşına gelmeme rağmen tarif edemiyorum.

Her sınıfta olduğu gibi her sınıfın bir annesi olurdu. SINIF ANNESi. Benim kendi annem bile yoktu. Ne biliyim garipti.

Okuldan sonra yakın arkadaşlarımızın evine giderdik. Onun annesi pastalar, börekler yapardı. Meyve suyu ikram ederdi. Güzel şeylerdi. Bunlara çok imrenirdim. Saat biraz geçtikten sonra babası gelirdi eve. Annesi ve babası yanımıza gelirdi. Karşımda mutlu aile tablosu görürdüm. Ve ben maalesef mutlu aile tablosunu o yaşlarımda sadece arkadaşlarımın ailelerinde görüyordum.