*Bazen bir kalem bütün bir hayatı baştan yazar...

Bir gün dedem, elinde küçük mavi bir defter ve biri kurşun diğeri tükenmez olan iki kalem ile yanıma geldi. ikinci sınıfı bitirmiştir o sene ve yaz tatili nasıl geçecek konusunda hiçbir fikrim yoktu.

-Oğlum ne yapıyorsun burda öyle bir başına ?
-Kuşları izliyorum dedecim.
-Kuşları izlemek çok keyiflidir. Peki o kuşlara yazmayı düşündün mü hiç ?
- Yoo...

işte o an kendime sorduğum ilk şey "Bir insan neden yazar ki ?" oldu. Bunu dedeme sormadım. Sadece çocuk aklımla düşündüm. Kuşları izlemek kadar keyifli miydi kuşlara yazmak ? Bunu şimdi anlıyorum. Yazmak her şeyden daha çok keyif veren bir şeymiş.

Dedem konuşmasına devam etti:

-Al bu defteri kalemi
(defterle kalemi elime tutuşturdu)
-Ne yapacağım bunlarla ?
-Yazacaksın evladım. Ne istiyorsan yazacaksın. Bu hayat, içine boşaltmadığın sürece yakanı bırakmaz.
Sana iki kalem veriyorum. Birinin adı tükenmez diğeri ise kurşun kalem. Zaman içerisinde, tükenmez kalemin de tükendiğini göreceksin. Bu hayatta tükenmeyen hiçbirşey yoktur. Kurşun kalemin ise sen yaşadıkça küçülecek. işte bu bize en güzel mesajdır. Yazdıkça küçüleceksin evladım, çünkü yazmak korkakların işi değildir. Yazmak içini kağıda dökmeyi başarmaktır. Sen kuşları yaz, bakarsın bir gün bütün dünya kuşları senden dinlemek ister.
- Peki dedeciğim.