Bugün yine evden çıkasım insanların yüzüne bakasım yok. Sakallarım da uzamış ama kesmeye uşeniyorum. Böyle daha iyiyim sanki. Sakallarım mimiklerimi kapatıyor, yüzümdeki çaresizliği saklıyor gibi , bu durum beni mutlu ediyor.
Küçük şeylerle mutlu oluyorum artık. Çocukluğumdaki saklambaç oyunlarında be bu kadar yanlız bırakılmamıştım.
Korkuyorum. Kendime sorular sormaktan çekiniyorum ama her gün aynanın karşısına geçip
"Ne yaptılar sana böyle Ömer ?" diye soruyorum. Sonra, Ömer Demirsoy'un sadece kimliğimde yazan bir isim olduğu aklıma geliyor. Ben artık o değildim

Bir şeylere ihtiyacı vardı ruhumun sanki. Boşluklar oluşuyor yeniden , tam da her şey düzeldi derken...
Aslında sadece Yağmur'a onun ellerine gözlerine ve gözlerine ihtiyacım var.
Bana sadece bir kek yapmasına rağmen, ben onun kek yapışını özledim.