(bkz: FINAL PART I)

abdestlerimizi alıp gece saat 02:00 civarı yola koyulduk, havada dolunay vardı. türbenin olduğu tepe ise extra bi karanlıktı bu gece. yürümeye devam ettik ve içeriye girdik.

ismaile tam olarak bebeğin üzerine nerede bastığını sorduk ve tam noktayı eliyle işaret etti bize. türbenin içide toprak beyler beton vs. değil bu arada çimenlik gibi bile denilebilir. işaret ettiği yerde kapkara bir kedi belirmişti gözümüzün önünde yaklaşmamıza rağmen kaçmıyor olduğu yerde sabit duruyordu. adamın bize verdiği kağıdı çıkardım ve kedi diğer köşeye doğru yürüdü ve bizi oradan izlemeye başladı.

toprağı kazma işlemine başlıyorduk aynı zamanda birtaraftan dua okumayıda ihmal etmiyorduk. kazarken toprağın içinde birşey olduğunu farkedip durduk. bu oyuncak bir bebekti.

ismail bu o, üzerine bastığım bebek buydu dedi telaşlı bir ses tonuyla.
bebeğe hiç ellemedik hemen yanına gömmemiz gereken kağıdı koyduk ve kapatma işlemine başlıyorduk. deprem olurcasına yer sallanıyor gibiydi ama bu sefer korkmuyorduk bu gece bitecekti bu iş. gömme işlemini tamamladık oturduğumuz yerde dua ediyor ve sadece beklıyorduk.

ismail kendi kendine bomboş bir noktaya odaklanmış şekilde bakıyor birşeyler fısıldıyordu kendi kendine. dua ediyordur belki diye pekte bişey söylemedim. ama bi garipti yine.
fırat kendinden emin bir şekilde, bizlerin size zarar vermek gibi bir niyetimiz yok, çocuğunuzu bilerek öldürmedik. siz bizleri rahat bırakın bizde buraya birdaha gelip sizi rahatsız etmeyeceğiz diye bağırdı.

artık bugün bitsin diye dua ediyordum. köyden istanbula dönmeden bitmeliydi artık.

arkamız girişe dönük olduğundan bir anda ayak sesi ve boynumda bir nefes hissetmiştim.