chapter flashback;

on vizeyi almisim au ya gelecegim. sabah bir tel geliyor, karakoldan. yegen askerlik subesinden, faks geldi karakola gelmen lazim. hasgibtir hersey tak olmus durumda. patronu arayip durumu bildiriyorum. alpay abi karsiliyor beni karakolda, beni taktan cikaran abi. ooo yegen, hosgelmissin diyor. abi ne is diyorum. korkma lan sube faks cekmis, bize bir gorunmen lazim diyor. gidiyorum, cay iciyoruz ifade verdigim yerde, he iste kagitlar bunlar walla ne yapsak bilmiyoruz diyor. abi diyorum, 3 hafta sonra ulke disina cikacagim. he oyle ama, bazi sorunlar var diyor. nedir abi diyorum. karakolun bazi ekgiblikleri var. camera sistemi kurulacak, ve bir kac pc ye ihtiyacimiz var, sizin kafede kesin cikma pc vardir. kafamdan olmasa da yaratirim diyorum. he sen bu kagitlari dusunme bu isleri hallet, biz gerisini cozeriz diyor. abi diyorum bak gotu ortaya koyuyorum, beni hava alaninda cevirirlerse, bittigim andir. bana bakiyor, lan git ve dediklerimi yap diyor. koprude beni goz altina alan polis, korkma diyor bana. aklimdan yasadiklarim, o aksam nezarete getirilisim, nerdeyse butun parayi bir cig kofteye verisim aklima geliyor. dayimin da bulundugu oda da tir titriyordum. hersey sogykuktu, bitli nezaret battaniyesinin, verdigi huzuru kimse vermemesti oysa. hersey yalandi, alpay abiye de guvenemiyordum. ne kadar siritsa da icimde hep bir kusku vardi. oysa eleman gotumu karsiliksiz kollamisti. ama guvenemiyordum. kafeye gelip sigara isteyen memurlara surekli gbt kontrolu yaptiriyordum. la bah tezek bisi cikarsa seni almak zorunda kaliriz diyorlardi. abi bak diyordum yine de.