chapter; alamut kalesi

okuyanlar bilir, cennet vaadiyle esrar verilip kandirilan genclerin destanini. baska bir mekandaydik. ciftlik gibi duran, ama esrar yetistiren bir mekanda. bizim elemanlar mutlu idi. bedavaya esrarin en kralini cekiyorlardi. 5-6 calisani vardi elemanin. otu ceken, lok gibi oturup, bir noktaya sabitleniyordu. ben elemanin bana sundugu saraplardan tadarken, neden camdan benim sarabi puskurtugunu anliyordum. dedim polisle falan sorunun olmuyor mu? sallanan koltugunda siritarak, ben onlara hizmet ediyorum dedi. hersey yasal dedi. ben gotumu gibtirmistim, buraya gelebilmek icin bir suru belge gostermistim nasil esrar yetistirmek yasal olabilirdi burda. insanlari dusun dedi, gunluk yasamda stresle dolan insanlari, bu benim kirbacim olmasa onlarin hali ne olur. anlamistim, esrar surunun yasakli yemiydi. yasakti cunku cazip olsun diye. suruden cikana morfin veriliyordu. zaten okumussunuzdur esrardan nasil kurtuldum hikayelerini. aslinda hikaye suruye nasil dondum du.

o an alkol neye denk geliyor diye dusunmeye basladim. kendimi tutamadim ve sordum elemana, bizim esrar icenlerden farkimiz ne diye. onlar geri donmek icin, biz ise kacmak icin iciyoruz dedi. geri donmeye yuzu olmayanlarin ugradigi durakti alkol onun icin. kendimi analiz etmeye calistim. hep bir kacis icindeydim. izmiri arkada birakali cok olmustu, sonra istanbul, sonra avustralya. kendimle yuzlesmek istemedikce sigindigim tek sey alkoldu. kacmak isteyen bendim, alkol ise yardimcimdi.

ozaman su an neden huzurluyum diye sordum elamana, kisa bir sure sonra kacacagin icin dedi. evet bir suclu olup 10 yil cezaevinde kalacak cesaretim bile yoktu.