chapter caresizlik.

uyuyordum. sabah saat 5 gibi bir tel caldi. amcamin kizi ariyor, sesinde bir gariplik var. nasilsin felan diyor. dedim ne oldu soyle geveleme. adnan dayin kalp krizi gecirdi. yogun bakimda. yogun bakim kisminin yalan oldugunu zaten sizde biliyorsunuz.

adnan dayim aslinda dayim degil, dayimin oglu ama hep dayi derdim. annemin buyuttugu, okuttugu biri sulalemizden cikan ilk adam gibi adam. cobanliktan doktorluga giden bir seruveni var. ve hepimize ornek. telefonu kapiyorum, aglayamiyorum bile. yorgani kucagima cekip buzusuyorum yatakta. ne soylenecek bir soz ne aglanacak bir omuz var. universite de okuduysam onun cok emegi var. simdi bunu neresinden tutup kabullenmeli. yok yaw diyorum yasi daha 42, o yasta insan olur mu? 6 yasinda oglu var. bana 15 yil once yolladigi yegenim, koyun guduyoruz ama adam olmamiz lazim diyen mektuplarini hala sakliyorum. birlikte ava gittigimiz zamanlari hatirliyorum, bana ilk tokat attigi zamani. lan simdi gidilecek zaman mi. nere gittin huur cocugu dayim.

ben hep dayi lan kalp krizi geciricem diye odum takuma karisiyor derdim. lan ben doktorum sol kolum agrisa bunun 20 den fazla nedeni olabilir raad ol diyordu. universiteye hazirlanirken, usumemek icin nasil kicli basli yattiklarini anlatirdi. ankara tip i kazanip bize ornek olmustu. hatta 96 da tip merkezi acmisti ankarada. simdi bana diyorlardi ki yok artik gitti. mektuplari actim tekrar tekrar okudum. insan cok garip oluyor. bir zamanlar o kalem elinde idi ve benim okuduklarimi yaziyordu. ondan geriye o yazilar kalmisti.

hayatimda cok onemli bir yere sahip birinin cenazesine de gidemiyordum. bu nasil bir adaletti bir turlu cozemedim.

o an anam aklima geldi. dayimi anam buyutmustu. dayimin anama saygisi cok buyuktu, ben birseyler yaptiysam esme anamin bana ogrettiklerinden cikardiklarimdan yaptim diyordu. anamin acimasizliginin bile aslinda onu keskinlestiren, bir bileg oldugunu anlatiyordu. anami aradim, ankaraya gitmeye hazirlaniyordu cenaze icin, ama konustugum kisi anam degildi. zaten bu beni sasirtmadi. ana hepimiz olecegiz demeninde bir yarari olmayacakti. zaten 1 yil boyunca cok degisecekti anam . ben msn de her kamera actigimda, 1 yilda 10 yil yaslanan bir anne ile konusacaktim. bu da beni cokertecekti zaten.

aradan aylar gectikten sonra, ucyol dan eve dogru yururken, gozlerini benim cirpindigim acilde acmis. kader iste yillar sonra annem ayni yerde idi. standart cok ince cizgidir, kirbac bu yuzden cok acitir. sirtinda sakirdayan kirbacin acisi, seni standartta tutar. standartan cikarsan eger kirbacin acisi bile lusk gelir. cunku gercek aci, seni standarta zorlayan degil. standartin disina cikinca hissedecegindir.

bir anneye anlatilmaz, insanlar dogar yasar buyur olur. anne anlamaz olumu. olumun en zor duragi anne yuregidir. iste size bu satirlari yaziyorsam, o kadinin yuregine bu sigmaz, bunu bildigim icin yaziyorum. yoksa, hepinizin gotune koyam olmek tadacagim en huzurlu sey olacak.

dayisi olmus biri olarak, oglunun oldugunu dusunen bir anneye teselli vermek benim haddime dusmezdi. google earth i actim baktim nereye gomerler diye. en buyuk luksum bu idi. su an disarda yagmur basladi birakinda biraz dinleyeyim lan. yarin yine gelirim.

dayim gitmisti, bana ogutlediklerinin yakininda bile degildim. kosullar, uzulup kendimi salacagim kadar esnek degildi. buzdan bir zeminde yurumeye calisiyordum. ve dusersem eger elimden tutacak kimse yoktu. anamin koyune gommuslerdi, ve siyah beyaz bir resmi ile kucuk bir ilan vermislerdi. anam kendi de degildi ama, aradigimda bana yansitmamak icin, aman oglum hepimiz olecegiz diyordu. allah bu aciyi unutturacak acilar vermesin diyordu. ama akrabalardan ogrendim kadariyla durumu hic iyi degildi.