chapter her gun kabusa uyanmak.

uyandiginiz da ulan hay amina koyayim kabusmus dediginiz durumlariniz var. kolay ve kabullenebilir bir durum. ya uyandiginizda kabusa kaldiginiz yerden devam ederseniz, iste bu cok yenilir yutulur bir durum degildir. ayni 14 yil once o sinemada bu eller bana mi ait dedigim gibi, artik aynaya bakmaya cekinir olmustum. sabah uyandiginiz da way amina koim yine olmemisim demek zor. pm den huur cocugu neden intihar etmiyorsun diyenlere adam gibi bir cevabim olacak.

icerde volkanlar patlarken, gunluk yasamda siradan birisi gibi olabilmek istemenin arzusu cok agir gelsede, iki cumle kuracak kadar bile dingin olamamanin verdigi huzursuzluk. yine icinizde ki volkani besler. boyle bir kossam, araba surebilsem, bir kizin elini tutsam, ayda az bir para kazansam. nefes alirken bedel odemesem derken. avustralyada ki ilk gunumde ayna karsinda agliyordum. ama intikami alinmasi gereken cok sey vardi dayanmak lazimdi. guzel gunlerin gelecegi kandirmacasina olan inancimi coktan geride birakmistim.

cebimde sinirli bir para vardi. ve haftada 200 dolar kaldigim eve odemek durumunda idim. olmayan bir dil ile, is aramak aslinda samanlikta igne aramaktan farksizdi. cennetin icinde ayri bir cehennemdeydim yine. haftada 5 gun okula gidecektim. is bulacaktim. ve geri donus secenegi olmayan bir durum icindeydim.

istanbuldayken, annemi babami cok ozlemezdim. gurbet dedikleri sey neymis bende ogreniyordum hemde en acilisini. olseler cenazelerine bile gidemeyecektim. en cok koyani oglum sen iyi ol bizi bosver lafi idi. ellerinden gelse, beni paraya bogarlardi. ama kendi karnini zor doyuran her anadolu anasi babasi gibi, sen iyi ol bizi bosver, allah ayagina tas degdirmesin diyorlardi. oysa huur cocugu deseler ne gibime gittin oralara, bize hic bir yardimin yok deseler hersey daha katlanilir olurdu. ne zaman yuzumu cevirsem onlara, kendimi unutuyordum. oysa anam babam olmasa atardim kendimi bir cukura hersey biterdi lan. aha orda biterdi. kim sonsuza kadar yasadiki.

geri donusu olmayan baska bir platformda idim. farkli olan birsey vardi, etrafimda ki herkes mutlu idi. bakip halime sukredecegim tinerci cocuklar bile yoktu. aborjinleri kesfedene kadar, hersey biraz yaban geliyordu. parklardaki tuvaletler de bile tuavlet kagidi olmasi. her parkta bedava elektirikli mangal olmasi, tanimadigin bir kisinin bile selam bu gun nasilsin demesi. otobuse binince tepeden tirnaga dovmeli, sakallari gobegine varmis envayi cesit kupeyi kulaginda bulunduran soforun bu gun nasilsiniz demesi bana biraz garip geliyordu.

sans eseri, bir gun bir parkta icerken, aborjin bir kardesle tanistim. o benden de bugulu bakiyor durum o denli yani. konusmaya basladik, ama adam da oyle bir aksan varki anlamak icin ingilizce de yetmez. bi de elemandaki kafa bir dunya oldugu icin onu son kelimesine kadar anliyorum saniyor. dedim abi once su kadehleri bir tokusturalim ama ben seni anlamiyorum walla. walla gibimde diil benim konusmam lazim dedi. baya bir gulduk.

neyse usul usul konusmaya basladik. neden alkoligim biliyormusun dedi. walla cok gibimde degil bende sendenim dedim. dur anlatayim dedi. sonradan da okuyarak ogrendigim kadari ile, 1900 lerin basinda ailesinden zorla koparilan, ve medenilestirilmeye calisilan bir neslin son kirintilarindan di. okudugum kadari ile 1900 lerden 1970 lere kadar adayi isgal eden ingilizler her aborjin cocugu ailesinden alip adam etmeye calismislardi. hatta sene 2008 yada 2009 du sanirim ozamanin au basbakani bunlari icin sorry day ( ozur gunu yapti) yani ailesinden koparilan her aborjin, benim gibi alkolikti. aramizda ki tek fark onlarin sarap parasini devlet oduyordu. bana dondu tazmanya da hic aborjin yok niye biliyomusun dedi. bilmiyorum dedim. hepsini oldurduler dedi. turkler bizim dostumuzdur dedi. cunku gallipoli de ( gelibolu ) bunlarin anasini gibtiniz dedi. hay amina koyayim, koca agaclarin altinda, bir dunya kafa ile neler konusuyorduk.

elde hala pc olmadigi icin o gece gunluge yine birseyler karaladim.