chapter kacmak
evet bir kacaksin artik, ardindan itlerle gelen, gorevliler var. kalbin zaten gotunde atiyordu, ulan niye kaciyorum sucum ne? neden sevdiklerimi arkamda birakmak zorundayim. ulan beni terk edenleri bile birakmak arkada birakmak zor lan. kimseye de bir yanlisim olmadi. neden kaciyorum lan. neden bu kadar kenara itildim. lan ben sevgilimi alip bir bank ta bile oturamadim. sorununuz ne benle. neden bunlari odemek zorundayim. oysa yardima ihtiyacim var lan. sadece normal biri olabilmek icin yardiminiza ihtiyacim var.

oncelikli olan xanax ti. yabanci bir ulkede xanax olmadigini dusunmek bile, kabustu. bohcami hazirliyordum. yazdigim yazilar, eski resimler. hatirasi olan bir yemek fisi bile yanimdaydi. atmam gereken ama anlami olan kiyafetler. herseyi bir bavula sigdirmak gerekiyordu. cunku kurallar 20 kilo diyordu. herseyi bir mavi bavula sigdirdim. bir de sirt cantam vardi. izledigim ucaklara binebilecekmiydim acaba.
vizeyi almistim. (flash back yapicaz buraya da) okulun parasini odeyip tum gotu ortaya koymustum. ama pasaport kontrolunden gecebilecekmiydim. icim icimi yemekteydi. yegen kusura bakma deseler taku yiyecektim. icimden lan jack london un (demir yolu serserileri) ne sansliymis diye dusunuyordum. sabah uyandim. herseyi bir daha kontrol ettim. sirinevler merkeze dogru kaldirimda bavulu ceke ceke yurumeye basladim. bilirsiniz bavulun tekerlekleri, nasil ses cikarir kaldirimda. bacaklarimi hissetmeyerek urkek urkek yuruyordum. meydana dogru.
metroya bindim. beni havaalaninda karsilayacak bir iki arkadas vardi gelmediler. canlari sagolsun. check in yaptirdim. ucaga daha 2 saat var pasaport kontrolunden gecmem lazim en onemlisi de bu zaten. it gibi acim. piza aldim cok pahali idi, yiyeyemedim bile. gotte yusuf var ken, pizzayi dusunemiyor insan. bavul gitmisti sira bende idi. kalktim ayaga pasaport kontrolune yurudum. sirada bekledim biraz, memur eline aldi pasaportu senin ki olmaz dedi. ben gibislerden gibis begenmek uzere iken git dedi pul alman lazim. gittim pul aldim.
yine ayni siraya girdim. sira yine bana geldi. memur bana bakti. elindeki pasaporta bakti. pc ye bisiler yazdi. enter a basti. yine bana bakti. eline muhru aldi basti, hayirli yolculuklar dedi. tr sinirlari icinde bir baska sinira ayak basmis gibiydim. 1 dakika kendime gelemedim. sonra anonslarla beraber, ucagin korugun kapisina geldim. once anami aradim. sonra pgibolog arkadasimi. ucaga binmeden once beni bir supriz bekliyordu. cafede benle kulluk temizleyen sonradan thy de ise girmis olan arkadasim. ucagin korugundeydi, abi helallesmeden nere gidiyosun oyle dedi. ki o koruge herkesi almiyorlar. sarildik. hostesler yeri tarif ediyordu. gecerken dikkatimi cekti bussiness class ta mithat bereket vardi ( 5n1k yi sunuyordu galiba.) hayvan kadar buyuk bir ucakti. motorlar calisti. ben pencereye kafami yasladim (3mg xanax esliginde) koca ucagin kanatlarinin titreyisini izledim. ucak ufak tuy bulutlari altinda, once sirinevleri sonra koca istanbulu arkasinda birakiyordu. ve beni kacisimdan sonrasini dusunmedigim, bir baska yasam bekliyordu.
bilinmeze olan yolculuk baslamisti. asagida istanbul, kiminin anasini belliyor, kimine de olmadik firsatlari veriyordu. bir daha canli gorememe ihtimali dahilinde, bakabilecegim kadar baktim. doya doya yasayamadigim istanbul mavisiyle, grisiyle, kargasasi ile geride kaliyordu. sultan ahmet e bile toplasan 4 yada 5 kere gidebilmistim. 1 kere de cicek pasajinda bira icebilmistim. hedef dubai idi.
20 kusur saat surecek bir ucak yolculugu vardi onumde. bunu dusunmek bile kendi basina bir kabustu. yanimda bir adam oturuyordu. konusmak istemese ben agzimi 20 saat acmazdim ama. hikayesini anlatmaya basladi. 15 yil once tr ye azarbeycan dan gelmis bir is adami. singapur a anlasma yapmaya gidiyordu. aksanindan turkceyi sonradan ogrendigi belliydi. basardiklarini anlatmaya basladi. nasil da fakirdi onceleri, simdi ise nasil da zengindi. ramazan ayi idi, elaman oruclu idi. 90 kilometre olayini hatirlattim. bunun onun icin mazeret olmadigini seve seve tutacagini soyluyordu. beni cok sevdigini soylemeye basladi. oysa zorunlu kalmadikca cevap bile vermiyordum. iliskimiz, yemek servisinde benim sarap siparis etmeme kadar surdu. sonra rica etti koltuk degistirdi. ucak cok dolu sayilmazdi zaten. ben boncuk boncuk terliyordum. orda o metal kutu icinde kalmak zorunda olmak gayet zorlu bir ugrasti benim icin.
dugmeye bastim alimli hostes kizlarimizdan biri geldi. ingilizcem sifir sayilirdi ama wine ( sarap) dedim. guldu gitti bir kadeh daha getirdi. ama kadehler gib kadar. benim terledigimi ve kaygili oldugumu gorunce, konusmaya basladi ama ben bir gib anlamadim. panic disorder (panik bozukluk) dedim. ok dedi gitti, ve sise ile geldi. 3mg xanax ardindan bir sise sarap uyuttu. uyandigimda kemerimi baglamaya calisiyordu kiz. dubai ye iniyorduk. 4.5 saatten fazla yol almistik. pencereden dubai yi izlemeye basladim. col ortasinda ki cennet. dubai de 45 dakika kalacaktik.
dubai hava alaninda kalmak bile araplara dair yeterli bilgiye sahip olmaya yetiyor. ama bunu burda anlatmayacagim. ic sarabi gib arabi diyerek devam edeyim. ucak geri havalandi. hostes ablamiz bir sise daha getirdi. sss caktirma deyip verdi. singapur a surecek 14 saatlik bir yolculuk basladi.

singapur a ucarken, asagida kalan bulutlar da simsekler cakiyordu. aklima fight club tan bir sahne geldi. ucak duserken oksijen maskeleri onunuze duser. maskeye yapisir, nefes almaya calisirsiniz. daha derin daha derin. cunku got korkusu sizi esir alir. bu da size kisa bir mutluluk verir. belkide olmenize yardimci olur. zaten panik atakta bole birsey, gereginden fazla oksijen alman giber bunyeni. oysa beynin yetmiyor daha fazla asil der sana. panik atakli ben olsam da o ucak dusse sallamayacak tek kisi bendim. xanax ve sarap bunyede, azrail gelse buyur bir kadeh de sen alirmisin kardes diyecek duzeyde idi.

singapur hava alanindayim. dunyanin en buyuk hava alanlarindan biri. 2 saat beklemek zorundayim. herkesin elinde bavullar. hayatta bir kez daha karsilasma olasiligimin cok dusuk oldugu insanlar etrafimda. aklima sehirler arasi yaptigim yolculuklar geliyor. aslinda ne essiz bir ortam bu duraklar, hayatinda bir daha gormeyecek olduklarinin, bir tesaduf sonucu, seninle ayni ortamda bulunmasi. herkeste bir telas, biraz cosku ve bir yetisememislik duygusu hakim. hersey ayni ama caylar sirketten anonsu ekgib sadece. herkeste bir yol yorgunlugu, herkeste bir uyusukluk. calisanlar haric herkes gidici. tr de olmadigimi hatirlatan tek sey yemek kokulari ve kara kas kara gozun artik insan yuzlerinde cogunlugu olusturmamasi.
pasaport kontrolundeyiz, polis pasaportuma bakiyor. bisiler diyor, gulerek. anladigim tek sey galatasaray, iyi bir sey dedigini dusunerek ben de siritiyorum. ucak havalaniyor, meger singapur ne guzel yermis, ucak havalandiktan sonra anliyorum. bu sefer o hostes abla yok. ama key word u biliyorum. (panic disorder and wine) nedendir bilmiyorum. ise yariyor bu kelimeler. demekki benden oncekiler benim onumu acmislar.

ucak avustralyaya vardigin da omzunda salya sumuk uyudugum, amca eh yeter artik bari simdi uyan der gibi beni sarsiyor.
chapter avustralya.
cantada bir suru xanax var ve belli bir miktarin uzerinde avustralyaya sokmak yasak. singapurda elimize tutusturulan kagitta da ne goturuyosan yazmak zorundasin. zaten ingilizce az, bende bisi yok diye yazdim doldurdum. ama avustralya da hava alanina varinca bir sey dikkatimi cekti. eli eldivenli polisler cantanizda ki donunuza kadar bakiyorlar. ucaktan cikanlar ikiye ayrilmakta, bir kismi direk x ray den gecip gidiyor digerleri, donuna kadar aranmakta. iste taku yedigimin resmi dedim. cunku genelde 3. dunya ulkesinden gelenler, cok gibi aramaya tabi tutulmakta. ne kadar 3. dunya ulkesinden adam varsa gotune kadar araniyordu. o ara bir polis yanima geldi. bisiler sordu anlamadim. elimdeki evraklari verdim. pasaportu aldi gitti. bekliyorum. baska bir polis daha geldi neyi bekliyorsun gir siraya haci diyordu galiba. pasaport u aldilar demeye calistim. neyse pasaportu alan polis geldi. gec surdan dedi. cantada 7 kutu xanax 2 adet 70 lik raki, 2 karton marlboro sigara ile direk kontrole girmeden gectim.