sevgisiz

Uzun bir uykudan sonra uyandım,bir süre ne rüya gördüğümü hatırlamaya çalıştım. bunu yapmamım sebebi, gerçek hayatta kayda değer hiç bir anımın olmamasıydı. biraz daha uzandıkdan sonra yatakdan kalkdım. saate baktığımda 16:00 dı yine çok fazla uyumuştum. günde 12 saat uyuyordum,ve bunun 8 saati uyumaya çalışmakla geçiyordu. ayna karşışına geçtim ve her zamanki rutinimi yapıp kendime küfür etmeye başladım. sanırım problemim buydu, hiç bir insan benim kendimden nefret ettiğim kadar benden nefret etmiyordu. hayatımda yaptığım tüm seçimlerden pişmandım abartısız hepsinden. yine kendi kendime sayıklanırken bugün ne yapıcaktım ben ya diye düşündüm, daha sonra bir şey yapmıyacağımı hatırlıyıp pc başına geçtim. odamda tek bir cam vardı ve oda havalandırma boşluğuna bakıyordu yani odama güneş girmiyordu bu yüzden odam hep karanlıktı ışığıda açmıyordum,bir süre sonra insan alışıyordu ışıksızlığa karanlığa.
ne zaman karanlığa girsem karanlıktan nasıl korktuğum aklıma gelir. karanlıkta kala kala bende karanlığın bir parçası olmuştum sanırım. ve bir gün fark ettim artık hiç bir şeye inanmıyıp karanlıktan korkmuyordum. bir süre pc de takılıp yine hayal dünyama dalmak için yatağıma geçtim evet hayalperest biriydim. çünkü günlük hayatta yapacak hiç bir şeyim yoktu. yapmayı denemediğimden değil ne yaptıysam başarılı olamadığımdan. yine hayal dünyama dalmış mutlu olduğumu düşünürken, telefonuma bir mesaj geldi, kimin yazdığını ve ne yazdığını tahmin edebiliyordum, mesajı açtım yazan en yakın arkadaşım selin'di (asıl isminden başka isim gelmiyor aklıma şeyimemi diyeyim aq)daha ne kadar konuşmuyacaksın benimle jumıng ? bu mesajı bana 10 gündür atıyordu ve uyanma saatimi bildiği için ondan 5 10 dakika sonra atıyordu.
mesajı okudukdan sonra kafa yapan müziği açtım. koltuğa oturdum.sol dirseğimi kol dayama yerine koyup anlımı ve gözümü sol avucuma dayadım parmaklarımı açtım sol arkama yaslandım ve koltuğun içinde kayboldum... sanırım bir şeyler değişecekti... hissediyordum...