Gün 20:sabah kalktigimda kurtlarda yoktu benim burdan kalkacak halimde yoktu ne avlanacak enerjim kalmisti nede su bulacak ölüm doseginde degildim ama. Yarinı gorurmuyum bilemem bi anda türkiyedeki hayatim aklima geldi iyi bir pilottum param vardi ama kimsem yoktu orada sigara bagimlisiydim ve ozaman boyle kosabilirmiydin diye sorarsaniz hayir kosamazdim buraya düşmek daha iyiydi sanki diken üstundeydik ama olsun bu beni zinde tutuyordu ve zihinsel olarak kendimi terbiye etmemi bunlari dusunurken hırlama sesleri geliyodu arkami dondugumde bunlar benim kurtlarimdi agizlarinda koca koca et yiginlari vardi banami getirmislerdi yoksa kendilerinemi evet bana getirmislerdi duygulanmistim ve bu kurtlara baglanmaya baslamistim zar zor bir ates yakarak yemek yedim sonra kalkip su aldim ve kaynatıp ictim artik hazirdim emir le mehmeti aramaya baslayabilirdim kurtlarida yanima aldim ikisininde elledigi esyalari koklattim kurtlara ve hemen beni onlara dogru goturmeye basladilar 1 saat kadar bir sure sonra gordugum manzara husrandi ikisininde vucudu delik degibti kesinlikle onlara yardim edemezdim kurtlar sihirbaz degillerdi bu yarayi kapatamazlardi zaten ikisini birden goturemezdim eve once uyandirmaya calistim ikisinide mehmet nefes aliyodu emir den tik yoktu sanirim dusundugum sey olmustu emir olmustu gozyaslarimi tutamadim o kadar zorlugun ustesinden geldik simdi onun icin boyle bi son olmamaliydi ama olmustu mehmeti omzuma alarak eve goturdum ates yaktim ve yaralarini közlerle kuruttum konusacak durumda degildi ne oldugunu ona yarin soracaktim