Başın sağolsun ama daha kötüleride var. (Ne kadar klişe bi laf olsada söyliycem evet daha kötüleri de var) seni çok iyi anlıyorum bende babamı 6 yaşımda kaybettim. O yaşa kadar ben kendimi bildim bileli o hastaydı zaten. Akciğer kanseri. Şimdi yokluğu o kadar korkunç şekilde hissediyorum ki. Allaha şükür herşeye sahibim babamdan başka. Ama kötü olan insanın babasını başkalarından dinleyip tanımaya çalışmak orda burda okulda gerçekleri bile bile başkalarına karşı o hala yaşıyomuş ve senin arkandaymış gibi yaşamak gerçekten üzücü ve zorlayıcı. Benim açında kimse bana acımasın diye her sorana sanki acımı atlatmışım gibi davranmakda zor. Herşeyi tüm kırgınlıkları içine atıp pgibollog peşinde sürünmekde zor. Kendine rol model edinememiş olmakda korkunç. Sen en azından tanımışsın, görmüşsün bi şekilde rol model almışsın babanı. Yinede başın sağolsun.