Hayatta bazı şeylerin olmayacağını kabul etmek biraz zaman alıyor. Üzerinde "Yağmur ve Ömer" yazan bir davetiye hayal ettim hep.
Bu belki de hiçbir zaman gerçek olmayacak bir hayaldi ama mutlu ediyordu beni.

Yağmur üşengeç bir kızdı, beni sevecek hali yoktu. Öyle ki telefonunu tek eliyle kullanırken parmağının yetişmediği uygulamaya girmekten bile vazgeçerdi. Şimdi bu kızın beni başlı başına sevmesi mümkün değildi.
insanın bazı şeyleri gördüğünde bu durumu kabul edebiliyor, ancak bir parça da mı sevmezdi yahu, diye düşünmeden edemiyor. En azından sevebilecek birkaç yanım vardı.