BASLANGIÇ

Bugün yine saat on buçuk civarında uyandım. Her sabah yaptığım gibi bilgisayarımdan en çok sevdiğim şarkıyı açtım. Bu şarkının sözleri benim iç sesimi oluşturuyordu

Bu adayı iki yılın ardından sevmeye başladım. Sevdiklerimi terk edip gelmiştim buraya ve insan sevdiği bir şehirden vazgeçip anılarının sakladığı başka bir yere geldiğinde, sevmekte zorlanıyor. Alıştım artık hem de herşeye. Yalnızlığa bile...

Hayatım boyunca hiçbir şeyimi kendim yapmadım. Hep meleklerimle yaşadım ve o melekler bana bir hayat hazırladı. insanın sahip olduğu her şeyi kaybetmesi, kendine mecbur olduğunu hatırlatan ilk şey oluyor. Ben bu adada, kendime ve kalbimin içinde yanımda taşıdıklarıma mecburum.

Uzun zamana rağmen hiç dostum yok. Yalnızlık bir bakıma insanın kendi seçimi oluyor. Bi seçimi ne zaman yaptığım konusunda hiçbir fikrim yok. Sanki her şey aniden gelişti ve bir anda hayatım bu şekli aldı. Herkesin hayatında böyle anlar vardır. Kaybetmeye başladığınızda sürekli kaybeder, kazanmaya başladığınızda sürekli kazanırsınız. Bunun bir orta noktası yoktur.

  Bugün yine evden çıkasım insanların yüzüne bakasım yok. Sakallarım da uzamış ama kesmeye uşeniyorum. Böyle daha iyiyim sanki. Sakallarım mimiklerimi kapatıyor, yüzümdeki çaresizliği saklıyor gibi , bu durum beni mutlu ediyor.
Küçük şeylerle mutlu oluyorum artık. Çocukluğumdaki saklambaç oyunlarında be bu kadar yanlız bırakılmamıştım.
Korkuyorum. Kendime sorular sormaktan çekiniyorum ama her gün aynanın karşısına geçip
"Ne yaptılar sana böyle Ömer ?" diye soruyorum. Sonra, Ömer Demirsoy'un sadece kimliğimde yazan bir isim olduğu aklıma geliyor. Ben artık o değildim

Bir şeylere ihtiyacı vardı ruhumun sanki. Boşluklar oluşuyor yeniden , tam da her şey düzeldi derken...
Aslında sadece Yağmur'a onun ellerine gözlerine ve gözlerine ihtiyacım var.
Bana sadece bir kek yapmasına rağmen, ben onun kek yapışını özledim.