Çok heyecanlıydım. çünkü umutun gözleri parlıyordu. Kesin iyi bi şeye işaretti diye düşünürken bizim felaket tellalı muallak umutla dilaranın arasında geçen diyalogu dinledim.Şöyleydi
-Dilara bizim çocuk yakışıklı çocuk bence sizin iş neden olmadı ?
+Yakışıklı mı ? Aman aman allah düşmanımın başına vermesin onu
-Yani tek sebebi bu mu?
+Yaani ama zaten bana bir sürü kişi yazıyo ki al bak(telefonu göstermiş)
-Tamam sen bilirsin.
Beyler bunu dinledikten sonra yıkıdım.Bi kaç saniye sesim soluğum kesildi. umut bi şey söylememi bekliyodu be ısrarcıydı.ama ben sessiz ve yanlız kalmak istiyodum
O anın verdiği belirsiz bi duyguyla umuta "gibtir git umut" diye bağırdım. Akşam eve gidip uyudum. Beyler hayatımda ilk defa kalbimin ağrıdığını hatırlıyorum o gece. Ertesi gün yine kendimi ince ince doğramaya başladım. Benim kalibrem neydi ki böyle bir kızla aramda bi şeyler olsun istiyordum.Bir anlığına kim olduğumu unutmuştum.ben beyler ben. Zayıf,kalın kaşlı, yamuk burunlu, tuhaf yürüyen ben. Kendimi günlerce aylara kesip biçmeye devam ettim.Özgüvenim normalde yoktu zaman geçse de ben oluşmasına izin vermiyordum. hiçbir şeyi haketmediğimi düşünüyordum. odamdaki aynayı kaldırttım.Tek sorun da tabiki bu değildi. aile problemleri anlatsam insanların ürpereceği vaziyete gelmişti. notlarım düşük geliyordu. hayatımın en kötü zamanlarını geçiriyodum.